Ως ένα ενεργό μέλος της υπερκαταναλωτικής κοινωνίας που ζούμε, αποφάσισα ότι λείπει ακόμα ένα όπλο, μέσα από τον ασφυκτικά γεμάτο οπλοβαστό μου!
Έκανα λοιπόν μια έρευνα αγοράς, είδα και αποφάσισα πιο θα είναι το επόμενο «σιδερικό», που θα χορτάσει - για λίγο- την ψευδαίσθηση της ανάγκης μου.
Ο οπλοπώλης με ενημέρωσε για τα δικαιολογητικά που θα έπρεπε να προσκομίσω έτσι ώστε νε μπορέσει να μου πουλήσει το όπλο.
Α. Βεβαίωση από την αστυνομική αρχή, ότι είμαι ικανός για να κατέχω κυνηγετικό όπλο.
Β. 2 φωτογραφίες της πανέμορφης φάτσας μου.
Γ. 12 € για τα χαρτόσημα.
Την όλη διαδικασία παρακολούθησε από κοντά η μια μου κόρη η Πέπη 9 χρονών, η οποία ήταν γεμάτη περιέργεια και απορίες. «Γιατί μπαμπά αυτό, γιατί εκείνο κτλ κτλ»
Όταν φτάσαμε στο μέγαρο της αστυνομίας, ενημέρωσα τον υπάλληλο, ότι από ψυχίατρο είχα περάσει την προηγούμενη χρονιά κι εκείνος με την σειρά του, συμφώνησε ότι δεν υπάρχει λόγος για να προσκομίσω εκ νέου βεβαίωση για την ψυχική μου υγεία….
Φεύγοντας, η μικρή ρώτησε γιατί έπρεπε να έχει κάποιος χαρτί από γιατρό κι εγώ της εξήγησα.
«Και γιατί δεν χρειάζεται χαρτί γιατρού φέτος, δεν μπορεί κάποιος να έχει τρελαθεί σε αυτό το διάστημα;»
Τι να απαντήσω τώρα στην μικρή, ότι έχει δίκιο; Ότι όλοι ξέρουμε ότι αυτή είναι στην πράξη η τρέλα του δημοσίου; Ότι αν μας επέβαλαν να περνάμε κάθε χρόνο εξετάσεις από ψυχίατρο, θα βλαστημούσαμε την ώρα και την στιγμή που είμαστε Έλληνες;
Ότι θέλουμε να υπάρχουν νόμοι, αλλά για τους άλλους; Ότι είμαστε ευρωπαίοι, αλλά με Βαλκανικές καταβολές;
«Έτσι είναι ο νόμος» απάντησα αυστηρά και έκανα ότι κοιτούσα έναν λεκέ στο αυτοκίνητο!
Άντε μωρή μύξα από δω, που θα μου πεις εμένα πιό είναι το σωστό!
Τα καλά και συμφέροντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου