Είναι άπειρες οι φορές που έχουμε όλοι μας καθίσει και απαριθμήσει, τα ωφέλει της κυνηγετικής δραστηριότητας. Άλλος βάζει σε πρώτη θέση την επαφή με την μητέρα φύση, άλλος την σωματική άσκηση, άλλος την αφύπνιση των εγκεφαλικών λειτουργιών κ.α.
Κάποια στιγμή ξύπνησε μέσα μου, πάλι, το υπερκαταναλωτικό σκουλήκι. Γούρλωναν τα μάτια μου βλέποντας την νέα καραμπίνα γνωστής εταιρείας να φιγουράρει στα περιοδικά. Ένιωσα ξαφνικά ότι δεν μπορούσα να κάνω την δουλειά μου! Το μέχρι εκείνη την στιγμή άψογο τουφέκι μου, μου φάνταζε παλιό. Πολύ βαρύ για περπατιτό, πολύ ελαφρύ για καρτέρι. Μακρύ, κοντό και όσα μπορεί να κατασκευάσει ένας παιδικός νους, που προσπαθεί να βρει αιτίες για να ζητήσει ένα νέο παιχνίδι από την μαμά και τον μπαμπά!
Κρίμα που εδώ και πολλά χρόνια, κανείς άλλος εκτός από εμένα, δεν σιγοντάρει τα «θέλω» μου. Τέλος πάντων, ο κύβος ερρίφθη! Θα βγει από τον οπλοβαστό μου αυτή η μαγκούρα. Θα την δώσω και θα πάρω το άλλο, το καλό. Αυτό που σκοτώνει μόνο του! Που είναι ελαφρύ, που είναι έτσι κι αλλιώς κτλ κτλ.
Μπήκε η αγγελία σε περιοδικό, διαδόθηκε από στόμα σε στόμα και μέσα από την βροχή των τηλεφωνημάτων, βρέθηκε ο κατάλληλος. Αυτός που διακαώς, ήθελε να κάνει δικό του, αυτό που δεν ήθελα να έχω εγώ πια. Ο Νικόλας, από την γειτονική Μύκονο.
Τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε κι αφού πέρασε ένα μεγάλο διάστημα όπου ένοιωσε καλά στο πετσί του το μεγαλείο της Ελληνικής γραφειοκρατίας, έφτασε η μέρα που σμίξαμε κι από κοντά. Αυτός κρατούσε το χρήμα κι εγώ το «πράμα»! Κάναμε την απαραίτητη χαρτούρα και κάτσαμε να «βρέξουμε» την αγοραπωλησία.
Οι μεζέδες λουκούμι, οι μπύρες παγωμένες και η διάθεση στα ύψη! Το επίκεντρο της κουβέντας δεν θα μπορούσε να είναι άλλο, από το κυνήγι. Τα όπλα, τα φυσίγγια και διάφορα ευτράπελα, που συμβαίνουν στα κυνηγοτόπια. Ο Νίκος άπειρος και νέος σχετικά κυνηγός, καμάρωνε για το απόκτημα του. Εγώ, ο Θεοί, λες ξαφνικά και είχα βρει το απόλυτο τουφέκι που, σαν κι αυτό, δεν υπάρχει άλλο! Πόσα χαρίσματα βρήκα στην στιγμή να πω και να εκθειάσω την, μέχρι χθες, μαγκούρα μου, τι σου είναι το μυαλό!
Η κουβέντες έφεραν η μια, την άλλη και «απλωθήκαμε» σε πιο προσωπικά θέματα. Λέξη την λέξη, διαπίστωνα ότι μπροστά μου δεν είχα έναν πορωμένο πιτσιρικά, αλλά έναν κατασταλαγμένο και ώριμο άνθρωπο, που ξέρει τι σημαίνει επιτρέπεται, απαγορεύεται και σέβομαι. Κάποιον άξιο συνεχιστή της Κυνηγετικής ιδέας. Έναν που ξέρει καλά, από πολύ μικρός, τι πάει να πει μεροκάματο και μοχθώ για να αποκτήσω.
Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά εμένα αυτό μου αρέσει στο κυνήγι! Η ευχαρίστηση που φωλιάζει στην καρδιά σου, όταν συναναστρέφεσαι με τέτοιους συναδέλφους. Όταν χαίρεσαι που μαζί σου στο βουνό, έστω και νοητά, περπατά ένα παλικάρι 27 χρονών άξιος να λέγεται κυνηγός. Άξιος να μεταφέρει το κυνηγετικό ιδεώδες στα παιδιά του και στα παιδιά εκείνων, που θα τον εμπιστευτούν για δάσκαλο, για μύστη.
Αυτό είναι το όφελός μου απ’ το κυνήγι, η καλή παρέα που σου ζεσταίνει την ψυχή. Είναι πολλές οι φορές, που σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που έχω γνωρίσει μέσα από αυτήν την δραστηριότητα, τόσο καλούς ανθρώπους.
Νικόλα είναι χαρά και τιμή για μένα που σε γνώρισα. Καλορίζικο και καλά κυνήγια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου