Δώσε μας ένα στανταράκι!

Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε τις δουλειές μας, τις εποχές, το κυνήγι, είχαμε κάποια στάνταρ βρε παιδί μου!

Είχαμε να παραπονούμαστε ότι δεν προλαβαίνουμε.

«Είμαι πνιγμένος στην δουλειά», «Άσε δεν προλαβαίνω, έχω δουλειά», «Δεν θα πάω στο βουνό, έχω δουλειά», «Τι κρίμα που δεν θα έρθω, έχω δουλειά», «Δεν προλαβαίνω να βγάλω και τα σκυλιά με την δουλειά».

Τα παραπάνω είναι λόγια που σερβίραμε, για να δικαιολογήσουμε την απουσία μας από την έξοδο της παρέας, για την αγαπημένη μας δραστηριότητα. Για να πάρουμε άφεση αμαρτιών από τους τετράποδους συντρόφους μας, που έμεναν κλεισμένοι στο κουμάσι.

Βρίζαμε τότε την τύχη μας, που είχαμε γεννηθεί Έλληνες και ταυτοχρόνως, είμαστε εργατικοί φιλότιμοι και πνιγμένοι...στην δουλειά! Είχαμε το τουπέ του αναντικατάστατου, το ύφος ότι κάναμε κάτι σοβαρό. Καμωνόμασταν ότι είχαμε κατάρτιση τέτοια, που είμαστε απαραίτητοι. Είχαμε δουλειά!

Παλιά, ξέραμε ότι στην έναρξη της κυνηγετικής περιόδου, κάποιοι θα πήγαιναν στο βουνό ακόμα και με σορτς, λόγω της ζέστης που επικρατούσε τον Αύγουστο. Το χάραμα στα τέλη του Σεπτέμβρη, θα μας έβρισκε τυλιγμένους σε κάποιο ελαφρύ μπουφάν και ο Οκτώβρης, θα μας κερνούσε ζεστό τσάι. Οι λάτρεις του χειμωνιάτικου κυνηγιού, θα ρουφούσαν τις ξυλιασμένες μύτες τους, παίρνοντας θέση στην φέρμα του σκύλου τους. Οι τσιχλάδες θα χουχούλιαζαν τα χέρια τους στα γάντια, όντας παγωμένοι στο καρτέρι κ.ο.κ.

Είχαμε νεύρα; Μουρμούρα από το έτερον ήμισυ στο σπίτι; Ήμασταν κουρασμένοι από…την δουλειά; Ντουρβά, όπλο, φυσίγγια και δρόμο για το βουνό! Ηρεμούσαμε μέσα από τον ίδρο που σάπιζε, καμιά φορά, το σώβρακο! Γαληνεύαμε στην θέα μιας φέρμας, μιας συναίνεσης. Βλέπαμε αποχαυνωμένοι το μεγαλείο της δημιουργίας του Πανάγαθου και κάναμε τον σταυρό μας! Στρέφαμε το μυαλό μας αλλού. Κάναμε την ψυχανάλυσή μας και γυρνούσαμε στο σπίτι άλλοι άνθρωποι.

Οι καιροί πέρασαν και άλλαξαν, όπως άλλαξαν και πολλά άλλα –μέχρι πρότινος- δεδομένα στην ζωή μας. Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, έχουμε ευθύνη γι’ αυτές τις αλλαγές. Κάποιος φταίει που δεν έχουμε πια δουλειά, που δεν τρέχουμε πια στον δρόμο, που έχουμε την άνεσή μας να πίνουμε ολημερίς καφέδες και να παίζουμε τάβλι! Κάποιος φταίει που είμαστε χαμένοι από χέρι. Που χάνονται θέσεις εργασίας, που μέχρι χθες ήταν μόνιμες. Που συντηρούσαν…αναντικατάστατους.

Κάποιος φταίει που άλλαξε ο καιρός και στα τέλη του Νοέμβρη, κυκλοφορούμε άνετα με κοντομάνικο. Που λιώνουν οι πάγοι κι ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας. Που τρελαίνονται τα κλήματα και σκάνε μύτες τώρα. Που τίποτα, δεν είναι όπως τότε.

Τότε ήταν αλλιώς. Τότε είχαμε το κυνήγι αντίποδα, για όλα τα δεινά που μας έβρισκαν. Είχαμε το βουνό να μας παίρνει όλη την αγριάδα και τις έννοιες. Είχαμε τα σκυλιά μας, που μας άκουγαν με τις ώρες να βλαστημάμε την ατυχία μας. Τώρα μέχρι και ο καιρός είναι απέναντι μας και δεν αφήνει τα πουλιά να μεταναστεύσουν. Να πάρουν την κατηφόρα, να έρθουν τα μυαλά μας στα ίσια τους. Να ξεχάσουμε λίγο το μνημόνιο και τα μνημόσυνα, για τα χαμένα μεροκάματα.

Τι ζητάμε ρε παιδιά; Ένα στανταράκι στο προπο και το στοίχημα της ζωής. Να έχουμε ένα στάνταρ τουλάχιστον, το κυνήγι. Το κυνήγι μας!