"Νοικοκυριό" σημαίνει να είναι όλα τακτοποιημένα, μαζεμένα, εν τάξει. Να υπάρχει μια ρέγουλα και να μην γίνεται τίποτα, ερήμην των οικοδεσποτών. Αυτοί οι ορισμοί ανήκουν την εποχή του γνωστού ρητού «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».
Εκείνη την εποχή λοιπόν, αν παρατηρήσουμε παλιές αγροικίες σε ολόκληρη την Ελληνική ύπαιθρο, θα διαπιστώσουμε ότι δίπλα ακριβώς στο σπίτι, μεσώτοιχα πολλές φορές, ήταν χτισμένος ο στάβλος. Το δωμάτιο που καμιά φορά, είχε και μεσόπορτα και οδηγούσε στο σπίτι (!) και που φιλοξενούσε το ζωικό κεφάλαιο της οικογένειας. Κι αυτό, από την μια για να υπάρχει πλήρης έλεγχος τους χειμερινούς μήνες, όπου το χιόνι σκέπαζε τα πάντα και από την άλλη, για να μην αναγκάζεται ο σπιτονοικοκύρης να βγαίνει εκτός της οικίας του το βράδυ, όταν κάποιο ζώο γεννούσε. Αυτά ήταν το βιος του!
Η αγελάδες που χάριζαν το κρέας και το γάλα. Ένα γαϊδουράκι που έβαζε κυριολεκτικά πλάτη στα βάρη. Αιγοπρόβατα και πολλά άλλα είδη του οικόσιτου ζωικού βασιλείου, είχαν από τότε άμεση και άρρηκτη σχέση με τον άνθρωπο. Ήταν μέλη της οικογένειας με όλες τις τιμές και δόξες. Τα σιτηρά στην θημωνιά, υπολογίζονταν και προορίζονταν για όλους. Εκεί μέσα, στην θημωνιά, κάπου χωμένο σε ένα σημείο της οροφής, ήταν κρυμμένο ένα όπλο. Ένα μονό ή διπλό, ανάλογα το βαλάντιο του καθενός. Ένα ακόμα εργαλείο, που εξασφάλιζε τροφή για την οικογένεια. Ακόμα και στις μέρες μας σε αναπαλαιώσεις ή κατεδαφίσεις, βρίσκονται αρκετά ξεχασμένα.
Τα σκυλιά ήταν στην αυλή ελεύθερα, για να διώχνουν τα αγρίμια και τους ανεπιθύμητους επισκέπτες.
Ολόκληρη η οικογένεια, τόσο αυτοί που περπατούσαν όρθιοι, όσο και αυτοί που βάδιζαν στα τέσσερα, τις γιορτινές ημέρες μοιραζόντουσαν την Θεία Χάρη. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ζώα ήταν παρόντα στην γέννηση του μικρού Ιησού, παίζοντας καθοριστικό ρόλο εκείνο το κρύο βράδυ στην Βηθλεέμ.
Το βράδυ την Ανάστασης, πρώτα η πόρτα του στάβλου σταυρώνονταν με το Άγιο Φως και μετά του σπιτιού. Η εξάρτηση από τα ζωντανά ήταν μεγάλη και άμεση. Αν όλα αυτά ήταν καλά, και οι υπόλοιποι θα ήταν καλά
Ήταν η αιτία που θα έμεναν νηστικοί, ή που χορτάτοι θα χαλάρωναν καθισμένοι δίπλα στη θέρμη του τζακιού, ακούγοντας ιστορίες από τον παππού και την γιαγιά. Μέχρι σήμερα υπάρχουν παραδόσεις που τηρούνται, με άμεσα εμπλεκόμενα τα ζώα.
Την πρωτοχρονιά θεωρείται μεγάλη καλοτυχία να κάνει ποδαρικό ένα σκυλί. Να κάτσει με την υπόλοιπη οικογένεια και να χαρεί την θαλπωρή του ζεστού χώρου. Να φάει μαζί τους και να γαληνέψει η ψυχή του, κουνώντας την ουρά και χαμηλώνοντας τ’ αυτιά από ευχαρίστηση κι ευγνωμοσύνη. Η Ελληνική παράδοση, είναι γεμάτη και από δοξασίες. Μια τέτοια δοξασία, θέλει την ανατολή μιας μέρας, μιας βδομάδας, ενός μήνα και φυσικά ενός έτους, να την ζούμε με τους καλύτερους οιωνούς, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την καλή συνέχεια.
Εμείς οι κυνηγοί λοιπόν, ως άλλοι τυχοδιώκτες, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μακριά από το βουνό την μέρα της Πρωτοχρονιάς. Αρματωμένοι και αγκαλιασμένοι με τους τετράποδους φίλους μας, τα σκυλιά.
Οι κυνηγοί, είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι και μια ακόμα επέκταση της Ελληνικής παράδοσης και υπαίθρου, θα μείνουμε εκτός από το έθιμο της από κοινού υποδοχής, με τα σκυλιά μας, του νέου έτους; Πάρτε όλοι τα Πόϊντερ, τα Σέττερ, Κούρτζχααρ, Ντράχτχααρ, Επανιέλ, Γιούρα κτλ και βάλτε τα στον ντορό του νέου έτους. Κλαφουνίστε τον καινούριο χρόνο, για να μας πάει καλά.
Καλή χρονιά με υγεία σε όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου