Ο Άγιος Νικόλαος...κι εγώ!

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους, την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανου Μαξιμιανού και έτυχε επιμελημένης μόρφωσης. Όμως, σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Από πολύ νωρίς είχε αφιερωθεί στα Θεία, μετά την μετάβασή του στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό και τον Πανάγιο Τάφο. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του χειροτονήθηκε ιερέας στα Πάταρα. Στην αρχή αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο κι έγινε ηγούμενος της Μονής Σιών στα Μύρα της Λυκίας. Όταν απεβίωσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, οι επίσκοποι, δια θεϊκής αποκαλύψεως, αναγόρευσαν Αρχιεπίσκοπο τον Νικόλαο.

Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται ο κατ' εξοχήν προστάτης των Ναυτικών καθώς και του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και Λιμενικού Σώματος, γιατί στον βίο του αναφέρονται θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα. Για το λόγο αυτό, όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού, καθώς και όλα τα εμπορικά, φέρουν την εικόνα του. Επίσης θεωρείται και προστάτης της πόλης του Αγίου Νικολάου Κρήτης όπου τιμάται με την ημέρα που εορτάζεται (6 Δεκεμβρίου) ως επίσημη αργία σε όλη την πόλη. Παρεκκλήσια που φέρονται επί πλοίων είναι αφιερωμένα στον Άγιο Νικόλαο, όπως και εκείνο στο ιστορικό Θ/Κ Γ. Αβέρωφ. Επίσης πολλά πλεούμενα παίρνουν το όνομά του και ως προστάτης των ναυτικών αναφέρεται και σε πολλά νησιώτικα τραγούδια.

Η ημέρα τιμής του Αγίου Νικολάου είναι επίσημη αργία σε όλα τα ελληνικά πλοία, λιμένες, Υπηρεσίες λιμένων και ναυτιλιακές εταιρείες. Επίσημη επίσης αργία είναι για το Πολεμικό Ναυτικό, το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και το Λιμενικό Σώμα.
Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο Πολιούχος της Ερμούπολης στην Σύρο, όπου και η γιορτή του εορτάζεται με ιδιαίτερη κατάνυξη και λιτάνευση της ιερής εικόνας.

Από τη Βικιπαίδεια.
=============================================


Ένα γνωστό άσμα του αγαπημένου καλυτέχνη Τόλη Βοσκόπουλου λέει, «Αν οι φίλοι σ’ αγαπάνε, τα τηλέφωνα χτυπάνε»!
Δόξα τον Μεγαλοδύναμο, αν κρίνω από τα τηλέφωνα που χτύπησαν –και συνεχίζουν να χτυπάνε- από το πρωί, οι φίλοι μου είναι πολλοί και μ’ αγαπάνε.
Πρώτοι τον χορό των ευχών, άνοιξαν ο Δημήτρης, ο Σταύρος και ο Βαλσαμής. Οι ευχές εισπράχθηκαν δια ζώσης και στο πλέον κατάλληλο μέρος…στο βουνό!

Ο πρώτος εκτός συνόρων του βράχου της Σύρας μου, ήταν ο καλός μου φίλος και συνεργάτης Απόστολος Αντωνάκης, που στις 08:45 πμ. με τίμησε με τις ευχές του.
"Έχεις κανέναν Νικόλα εσύ;" ρώτησα. "Αυτόν που έχω, αγαπώ και εκτιμώ, τον πήρα τηλέφωνο και του μιλάω τώρα και να το γράψεις στο blog σου όπως στο λέω!"
Γενηθήτω το θέλημά σου κύριε διευθυντά. Με τιμάς ιδιαίτερα Απόστολε και σ' ευχαριστώ.

Ακολούθησαν η Κύθνος, η Τήνος, η Άνδρος, η Μύκονος και άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, καλοί συνάδελφοι κυνηγοί, φίλοι και συγγενείς που, για να γράψω τα ονόματα όλων, θα χρειαζόμουν πολλές σειρές και χρόνο! Η μη αναγραφή του ονόματός τους, δεν σημαίνει βέβαια σε καμία περίπτωση, ότι έχουν ελάσσονα θέση στην καρδιά ή την εκτίμησή μου!

Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, έχουν οι ευχές της μανούλας μου. Αγάντα κυρα Μαριγώ!

Θέλω από βάθος καρδιάς και δημόσια, να σας ευχαριστήσω όλους όσους με θυμηθήκατε και φέτος. Κι αυτούς που με ξέχασαν ευχαριστώ και δεν παρεξηγώ. Να είσαστε καλά και εσείς και οι οικογένειές σας, γεμάτοι υγεία. Καλές γιορτές να έχουμε και ζεστές κάννες! Χρόνια πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν.

Σας ευχαριστώ πολύ ΟΛΟΥΣ, με συγκινήσατε.