Πρωτογενές άρθρο στο «ΤΗΕ ΙΝDΕΡΕΝDΕΝΤ» του JΟΝΑΤΗΑΝ ΒRΟWΝ
Αναδημοσίευση στα «ΤΑ ΝΕΑ» - Σάββατο 5 Μαΐου 2007.
…Είδε χιλιάδες θαλασσοπούλια να πεθαίνουν επειδή είχαν καταπιεί πλαστικά αντικείμενα.
Και όταν γύρισε σπίτι της έγινε ηγέτιδα μιας... οικολογικής επανάστασης.
Τα δύο πέμπτα των 500.000 νεοσσών των άλμπατρος Λέιζαν που γεννιούνται κάθε χρόνο στο Μίντγουεϊ πεθαίνουν. Βασικός λόγος θεωρείται το πλαστικό που έχει κατακλύσει τους ωκεανούς
Η Ρεμπέκα Χόσκινγκ γύριζε ντοκιμαντέρ για την άγρια ζωή σε μια απομακρυσμένη ατόλη της Χαβάης όταν είδε εκατοντάδες νεοσσούς άλμπατρος να πεθαίνουν μέσα σε μια θάλασσα από σκουπίδια. Η φρίκη που της προκάλεσε το θέαμα ήταν το κίνητρο για να αρχίσει μια μικρή επανάσταση στην πόλη της, το Μόντμπερι του Ντέβον, εναντίον της πλαστικής σακούλας.
Το άλμπατρος Λέιζαν είναι «το υπέρτατο ον του ωκεανού», λέει η Ρεμπέκα Χόσκινγκ, η κινηματογραφίστρια της άγριας ζωής που ηγείται της εκστρατείας να καταργηθούν οι πλαστικές σακούλες στο Ντέβον.
Μεγαλόπρεπο όταν πετάει, ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα κάθε χρόνο και συχνά εξαφανίζεται στη θάλασσα για μήνες.
Όταν τα πουλιά αυτά ζευγαρώνουν, μένουν ζευγάρι για όλη τους τη ζωή.
«Προκαλώ τον οποιονδήποτε να καταφέρει να παρακολουθήσει ένα άλμπατρος χωρίς να το ερωτευτεί», λέει η Χόσκινγκ.
Ως εκ τούτου η επίσκεψή της στην περιοχή αναπαραγωγής του πουλιού αυτού, στο νησί Μίντγουεϊ, όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο θαλάσσιο εθνικό πάρκο στον κόσμο, θα έπρεπε να ήταν το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς που πέρασε γυρίζοντας ένα ντοκιμαντέρ του ΒΒC για τους ανθρώπους και την άγρια ζωή της Χαβάης. Όμως αυτό που είδε η 33χρονη γυναίκα στις ακτές αυτής της ατόλης με τη λευκή άμμο ήταν εφιαλτικό.
«Ήταν αδύνατο να περπατήσεις σε ευθεία γραμμή χωρίς να πέσεις πάνω τους- οι νεκροί νεοσσοί άλμπατρος ήταν παντού», θυμάται και η ανάμνηση της εικόνας εξακολουθεί να τη συγκλονίζει πολλούς μήνες μετά.
«Αισθάνθηκα προδομένη, θυμωμένη και θλιμμένη μαζί».
Η Χόσκινγκ διαπίστωσε πως ένας από τους κύριους λόγους για αυτή την καταστροφική θνησιμότητα είναι το πλαστικό που ρυπαίνει όλο και περισσότερο τους ωκεανούς του κόσμου.
Έπειτα από δύο μέρες κάτω από τον ζεστό ήλιο, τα σώματα των νεοσσών αρχίζουν να σαπίζουν και η αιτία του θανάτου τους φανερώνεται μέσα στη δυσωδία. Παιδικά παιχνίδια, πλαστικές σακούλες, ακόμη και εισπνευστήρες για άσθμα προβάλλουν από τα κουφάρια των πουλιών που σαπίζουν.
Μέσα σε μια ώρα, η Χόσκινγκ και ένας συνάδελφός της μάζεψαν 400 αναπτήρες και 800 οδοντόβουρτσες στη στρωμένη με πτώματα πουλιών παραλία.
Οι μητέρες των νεοσσών συχνά έχουν πετάξει 3.500 χιλιόμετρα για να συλλέξουν αυτό το θανατηφόρο «φαγητό» και να το φέρουν πίσω στη φωλιά.
Γεύμα θανάτου: «Από ένστικτο πιστεύουν πως οτιδήποτε χρωματιστό στην επιφάνεια του νερού είναι καλαμάρι, έτσι το αρπάζουν, το καταπίνουν και κάνουν το μακρύ ταξίδι μέχρι πίσω στη φωλιά τους για να το ξαναβγάλουν στο στόμα τους και να το βάλουν στο στόμα των μικρών τους. Το στομάχι των νεοσσών γεμίζει με πλαστικό και πεθαίνουν από αφυδάτωση και πείνα», εξηγεί. Η κατάσταση αυτή συγκίνησε τη Χόσκινγκ μέχρι δακρύων και την ώθησε να αναλάβει δράση.
Σκεφτείτε σοβαρά ότι :
Το πλαστικό παραμένει στο περιβάλλον για 500 έως 1.000 χρόνια.
● Όλα τα πλαστικά αντικείμενα που έχουν κατασκευαστεί εξακολουθούν να υπάρχουν.
● Τα δελφίνια παίζουν με τις πλαστικές σακούλες σαν να είναι μπάλες και αργότερα βρίσκονται νεκρά, ξεβρασμένα στις ακτές, με σακούλες να καλύπτουν τις οπές από τις οποίες αναπνέουν.
● Τα άλμπατρος νομίζουν πως οτιδήποτε χρωματιστό είναι καλαμάρι, έτσι πιάνουν το πλαστικό από τη θάλασσα και το πηγαίνουν στις φωλιές τους για να ταΐσουν με αυτό τους νεοσσούς τους.
Το άρθρο μα και τις ευθύνες, που έχουμε απέναντι στην φύση, μας θύμησε η καλή φίλη Πέγκυ Στεργίου.
Ας δούμε και μια άλλη αιτία, εκτός του κυνηγίου (!), που κάνει κακό στην άγρια πανίδα...οι ασυνείδητοι που, ανέμελα και απερίσκεπτα, απολαμβάνουν τις χαρές της φύσης. Αυτοί, οι πολέμιοι του κυνηγίου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου