Τις τελευταίες μέρες του χρόνου που έφυγε, τις πέρασα χρησιμοποιώντας την άδεια που είχα αφήσει για το τέλος. Κάνοντας όνειρα από την αρχή ότι τα Χριστούγεννα θα τα περνούσα μακριά από το σπίτι μου, όπως κάνω τα τελευταία πέντε χρόνια…τι χαζός που ήμουν! Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο θεός γελάει, αυτό μου είχε διαφύγει.
Βέβαια δεν ήξερα τότε τι σημαίνει κρίση. Δεν είχε μπορέσει ακόμα κανείς να με τρομοκρατήσει και να με κάνει να μαζευτώ στο καβούκι μου σαν σαλιγκάρι. Τότε, στην αρχή του έτους, ήμουν σίγουρος ότι τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, θα τις περνούσα σε κάποιο κατάλυμα της βόρειας Ελλάδας. Πίνοντας τσίπουρο και δοκιμάζοντας κοκκινιστό κάπρο. Ονειρευόμουν ότι οι κουβέντες μου θα σμίγανε με κάποιου ντόπιου και παρέα μα τα τριξίματα του καιόμενου δρυς, θα τις έπαιρνε η καμινάδα να τις σκορπίσει στην παγωμένη ατμόσφαιρα κάποιας χιονισμένης πλαγιάς.
Αντιθέτως, λοιπόν, όλων αυτών καμώθηκα ότι λεφτά υπάρχουν, απλά τα κρατώ για ώρα ανάγκης η οποία έχει έρθει και δεν το ξέρω! Οι αρβύλες μου βρέθηκαν να τσαλαβουτούν στις γνώριμες, όψιμα, μισογεμισμένες λούτσες του Τράχηλα, ψάχνοντας για τσίχλες και βουνίσια χόρτα. Το μαχαίρι μου δεν βρήκε ποτέ από την τσέπη, αφού μάλλον και τα βοτάνια φοβούνται και δεν βλασταίνουν.
Οι τσίχλες λιγοστές και φτάνοντας στην κορφή, διαπίστωσα ότι τα μόνα πόδια κυνηγού που πατούσαν το βουνό ήταν τα δικά μου. Ξαφνικά ένοιωσα μόνος, ίσως και να σκιάχτηκα μέσα στο ρέμα του Δυπόταμου και έσφιξα το ντουφέκι μου στα χέρια για να πάρω θάρρος. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και χαμογέλασα πικρά. Έτσι μονάχοι νιώθουνε τα μέλη του συλλόγου μου, αφού η σιωπή και το τίποτα είναι πλέον η βιτρίνα του.
Ο ντενεκεδένιος ήχος από την εξάτμιση ενός τρακτέρ, που δάμαζε την διψασμένη γη στα Αργευτά, μου έφερε στο μυαλό φωτογραφίες από τις περσινές σπορές των βιοτόπων. Τότε που έτρεχαν όλοι να βρουν την κατάλληλη πόζα, για να τους κάνει αθάνατους ο φακός. Άραγε φέτος θα βγάλουμε φρέσκιες; Έμαθα ότι στο ΔΣ άρχισε να ξεχνάει ο ένας την φάτσα του αλλουνού και ότι στον δρόμο μιλάνε στον πληθυντικό! Τι έγινε ρε παιδιά, το κλείσαμε το μαγαζί;
Κάποιοι ξαναμοστράρισαν το μπουφανάκι του συλλόγου και φόρεσαν τα γάντια τα δερμάτινα. Ξέρεις πρόεδρε, αυτά που φορούν όσοι κρατούν τα χαλινάρια, ή, κινούν τα νήματα.
Τα δικά μου κάλαντα για το νέο έτος!
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 4/1/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου