Το Σαββατοκύριακο που πέρασε άφησε, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, μια και μόνο εντύπωση: Είμαστε καλπολάγνοι!
Εκστασιαζόμαστε με την ιδέα και μόνο, ότι οι κάλπες στήνονται, δήθεν, για μας. Αισθανόμαστε σιγουριά ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε, να απαντήσουμε. Ότι η γνώμη μας μετράει και ότι αυτή η γνώμη, κάνει κάποιους να χάσουν τον ύπνο τους. Αμ δε!
Είμαστε τόσο πολύ προβλέψιμοι και γαντζωμένοι στις παλιές συνήθειές μας, όσο αμαρτωλές και λάθος κι αν είναι αυτές, που η ρήση «παλιό γαϊδούρι νέα στράτα δεν μαθαίνει» είναι κομμένη και ραμμένη για την περίπτωσή μας. Άσε που δεν υπάρχει πλέον αντικείμενο για την στατιστική υπηρεσία, αφού τα ίδια και τα ίδια κάνουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ζητώ συγνώμη από τα αγαπητά και υπομονετικά τετράποδα, αλλά η παροιμιώδης υπομονή τους πλέον έχει περάσει στην δεύτερη θέση. Την πρωτιά έχουμε εμείς πια και, απ’ ότι φαίνεται, δεν μας την παίρνει κανείς!
Κυνηγετικά δεν αλλάζει κάτι, αφού αυτός ο «έρωτας» με τις κάλπες, μας συνοδεύει και εκεί. Οι γενικές συνελεύσεις των συλλόγων μας, είναι προ των πυλών και οι παρουσίες, αιτία της απουσίας του μαγικού κουτιού, αναμένεται να είναι πέρα του δέοντος λιγοστές. Τι να πω, το γένος μάλλον προκαλεί και η κάλπη είναι θηλυκού γένους και μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που της αποδίδουν, ως προίκα, το αρχαιότερο επάγγελμα.
Εξαίρεση θα αποτελέσουν οι γενικές συνελεύσεις των οργανώσεων, που τα μέλη τους έχουν «ιερό» καθήκον να βγάλουν τα μάτια των συναδέλφων τους, βάζοντας σε κίνδυνο παράλληλα την ομαλή λειτουργία του ίδιου του συλλόγου τους, αφήνοντας κενά στο τείχος προστασίας της κυνηγετικής δραστηριότητας που όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, αγαπάμε και προασπιζόμαστε. Αυτά συμβαίνουν όταν κάποιοι επιμελώς και για δικό τους συμφέρον, μπερδεύουν τα πράγματα και προσπαθούν να παντρέψουν το σωστό με το λάθος, τον νόμο με την ανομία, τους νόμους του κράτους με αυτούς της ζούγκλας.
Ξερώ, σίγουρα, ότι οι ομοσπονδίες έχουν πλέον αφυπνιστεί και τα σόναρ τους, ακούν και πιάνουν τα σήματα όλων αυτών των καπηλευτών του έννομου κυνηγίου. Ελπίζω και εύχομαι, έστω και την τελευταία στιγμή, να απλώσουν το χέρι τους και να σταματήσουν το κακό. Γιατί η αποστροφή και ο διχασμός των μελών, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς. Η Ελληνική φυλή άλλωστε, έχει πολλά δεινά να επιδείξει από τέτοιου είδους αλληλοσπαραγμούς.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 21/3/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου