Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα!

Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

  Ξεκινάω με την παραπάνω ρήση, γιατί είμαι εκπρόθεσμος και ζητώ συγνώμη γι’ αυτό. Η καθυστέρηση όμως δεν οφείλεται σε δική μου υπαιτιότητα, αλλά είναι απόρροια του φωτογραφικού δαίμονα, ο οποίος, μέρες που είναι, αποφάσισε να παίξει παιχνίδι ζόρικο με την φωτογραφική μηχανή του φίλου που προσφέρθηκε να απαθανατίσει τις στιγμές. Το δια ταύτα είναι ότι φωτογραφίες δεν υπάρχουν, άρα φίλε επισκέπτη της σελίδας μου, θα αρκεστείς στην καρδερίνα που ποζάρει παραπάνω και στις δικές μου αράδες!

Τέλος στις δικαιολογίες και στις φλυαρίες, μπαίνω στο ζουμί και το κυρίως θέμα του άρθρου.

Την περασμένη Δευτέρα 2/4/2012 στο θέατρο «Καϊρη» στα Λαζαρέτα, οι φίλοι ωδικών πτηνών είχαν την δεύτερη συνάντησή τους. Είχα την τιμή να είμαι ένας από τους προσκεκλημένους και τους ευχαριστώ πολύ όλους για την εκτίμησή τους.

Η αίθουσα δεν άργησε να γεμίσει, γεγονός που αποδεικνύει εμπράκτως την αγάπη τους για την δράση που τους κάνει να παίρνουν τα βουνά κάθε Οκτώβρη, φορτωμένοι σαν τα μουλάρια και τους μετατρέπει σε παιδιά που παίζουν το γνωστό «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα» μέσα στις φρίτζες (φυλάχτρες) την κρίσιμη στιγμή.

Οι παρουσίες ταξίδεψαν το μυαλό μου σε γενική συνέλευση του κυνηγετικού συλλόγου, αφού οι περισσότεροι έχουν διπλή ιδιότητα, όντας μπαρουτοκαπνισμένοι κυνηγοί, ενεργά μέλη και αρωγοί πολλών προσπαθειών του. Κάποιος έσκυψε στο αυτί και μου ψιθύρισε, όταν με είδε να κοιτάζω γύρω μου και να χαμογελώ αμήχανα για το πλήθος των παρευρισκομένων, «Και που να έβλεπες την πρώτη φορά, τι χαμός γινόταν εδώ μέσα, μέχρι έξω ήταν ο κόσμος!».

«Έτσι εξηγούνται οι πρωτιές αλλού» μονολόγησα και εστίασα στις αγορεύσεις του Δ.Σ. το οποίο έχει αναλάβει να οργανώσει τον πρώτο σύλλογο στις Κυκλάδες με αυτό το αντικείμενο και να τον οδηγήσει σε εκλογές, όπου μετά από εκεί οι μηχανές του θα δουλέψουν φουλ και πρόσω ολοταχώς!

Η ίδρυση ενός συλλόγου είναι πλέον μονόδρομος, το μόνο όπλο, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, και η μοναδική οδός που θα οδηγήσει σε κάποια λύση στα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν κάθε χρόνο οι λάτρεις των ωδικών πτηνών. Κοινή παραδοχή όλων ήταν ότι άργησε να παρθεί η απόφαση σύστασης ενός συλλόγου, η έλλειψη του οποίου λειτουργεί σαν τροχοπέδη και κλείνει πόρτες σε μεμονωμένες κρούσεις για την επίλυση των όποιων προβλημάτων.

Ελπιδοφόρα μηνύματα έστειλαν με την σειρά τους τόσο η αλλαγή νοοτροπίας των αρατζήδων, οι οποίοι πλέον απελευθερώνουν τα πουλιά που δεν τους κάνουν, το μεράκι και το κέφι όλων για την δημιουργία ενός καθ’ όλα νόμιμου συλλόγου, οι ιδέες ενός νεαρού, μέλους του Δ.Σ., ο οποίος «έδειξε» μια λύση που, με μια πρώτη ματιά, αφήνει να φανεί φως στον ορίζοντα, όσο και η μαγική φράση που βγήκε από το στόμα του Σταμάτη Άγα, ο οποίος βροντοφώναξε ότι κυνηγοί και αρατζήδες είναι αδέρφια και δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα!

Θερμά συγχαρητήρια συνάδελφε Σταμάτη. Ο κυνηγετικός σύλλογος αυτή την στιγμή σίγουρα δεν έχει ανάγκη από ένα ανοικτό μέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό, αφού ουσιαστικά θα μοιραστεί τα ίδια μέλη που θα απαρτίσουν την βάση, του υπό σύσταση συλλόγου φίλων ωδικών πτηνών.

Ευχάριστο είναι και το γεγονός ότι όλοι κοιτούν μπροστά, αφήνοντας πίσω παλιές αντιπαραθέσεις με άτομα της Δ’ ΚΟΣΕ και ελεκτικά όργανα και αντ’ αυτού τείνουν χείρα φιλίας, αποδίδοντας τα ατυχεί περιστατικά σε μια κακή στιγμή. Ελπίζουν, δε, σε μια μελλοντική συνεργασία και, γιατί όχι, σε μια καθοδήγηση από αυτούς που ξέρουν τους νόμους και τους προφήτες έτσι ώστε από μια αγέλη, να μπορέσουν κι αυτοί να γίνουν μια ομάδα με αρχές, που υπακούν στους νόμους του Ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, οι οποίοι στις  χώρες του εξωτερικού προβλέπουν άλλα για τους φίλους των ωδικών πτηνών!!!

Άκουσα άτομα, που είχα παρεξηγήσει, να έχουν αλλάξει ρότα και να κάνουν λόγω για νομοθεσία. Για την απομάκρυνση και απομόνωση κάποιων που έχουν στο αίμα τους την ανομία. Είδα την πρόθεση να συνδράμουν κι αυτοί στον κρατικό κορβανά με την πληρωμή ετήσιας συνδρομής μέσω του συλλόγου τους όπως κάνουν, χρόνια τώρα, οι κυνηγοί, τ’ αδέρφια τους - οι ίδιοι δηλαδή, με την έκδοση άδειας θήρας.

Το νερό μπαίνει στ’ αυλάκι και είναι πολλοί αυτοί που θα βάλουν πλάτη για να έχει μια σωστή πορεία. Ως τότε όμως, καλό θα είναι να μην ξεχνά κανείς ότι δεν φτάνουν μόνο οι καλές προθέσεις κάποιων για να χαρακτηριστούν νόμιμοι. Χρειάζεται και η συγκατάθεση του ίδιου του νόμου για να συμπεριληφθούν στην μεγάλη οικογένεια των έννομων ανθρώπων της υπαίθρου, να αναπνεύσουν ελεύθερα το αναζωογονητικό οξυγόνο της και να γευτούν τους καρπούς της.

Το blog ήταν, είναι και θα είναι παρόν, παρατηρητής και αρωγός των προσπαθειών σας καλοί μου φίλοι. Εύχομαι να έχουν ευόδωση οι προσδοκίες σας και να μπορέσουμε κάποια στιγμή να σας ευχηθούμε χωρίς φόβο και με πολύ πάθος «καλές αριές».

ΥΓ. Ελπίζω και εύχομαι τώρα κάποιοι, να καταλάβουν την έννοια της λέξης σύλλογος και την δύναμη που κρύβει, όταν η σύμπνοια κατοικεί εκεί μέσα και να ενδιαφερθούν γι' αυτόν τον άλλον, που είναι χρόνια μέλη του, εδρεύει στην οδό Πρωτοπαπαδάκη και δεν ξέρουν τι χρώμα έχει η εξώπορτά του! Για να μαζευόμαστε σιγά σιγά, θα βάλω απουσίες...