Έξοδοι για σεμινάρια νέων κυνηγών.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.gr

Το να ξέρεις να φέρεσαι σαν άνθρωπος είναι ευγένεια. Το να έχεις αξίες είναι παιδεία. Το να μπορείς να αντιληφθείς ότι τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, το πόδι σου πατάει σε ξένη περιουσία, η αρβύλα σου πλακώνει ένα φυτό μείζονος σημασίας για κάποιο κρίκο της αλυσίδας της πανίδας του τόπου που κυνηγάς, ότι η δραστηριότητα που κάνεις έγκειται σε νομικό πλαίσιο –τι κι αν αυτό είναι κουτσό- και, τέλος, ότι η λίστα των θηρεύσιμων έχει αρχή και τέλος, «από» και «έως» και ότι έχεις υποχρεώσεις έναντι των άλλων συναδέλφων, είναι κυνηγετική παιδεία. Το ένοχο μυστικό που όλοι γνωρίζουμε, όλοι ψάχνουμε στους άλλους και όλοι νομίζουμε ότι κατέχουμε πολύ καλά.

Με συνεπαίρνει να ακούω ανθρώπους μεγαλύτερους από εμένα να εξιστορούν γεγονότα του παρελθόντος. Μέσα σε όλο αυτό το ολιγόλεπτο, μαγευτικό ταξίδι που μου προσφέρουν, αναζητώ με αγωνία την λεπτομέρεια που θα με κάνει να αισθάνομαι από την μια τυχερός που αξιώθηκα να είμαι ο μοναδικός που άκουσα την εμπειρία, την χόρτασα, την χάρηκα κι από την άλλη άτυχος για λογαριασμό όλων των νέων κυνηγών που δεν ήταν παρόντες για να μεταλάβουν την γαλήνη που προσφέρει το θάρρος του να περπατάς μέσα στα όρια του νόμου.

«Είμαστε για πέρδικες στην Άνδρο με το νέο 7μετρο κούτουλο που είχε σκαρώσει ο πατέρας μου» θυμάται ο Χριστόφορος. «Εκείνος είχε μείνει να κυνηγήσει κοντά στο σκάφος να το προσέχει κι εμείς πήραμε την ανηφοριά, σαν πιο παιδιά, ακολουθώντας τα κακαρίσματα τους. Αφού πέρασε η ώρα και το κυνήγι έφτανε στο τέλος του, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής ο οποίος περνούσε μέσα από μερικές ρίζες ελιές. Ο καρπός δάμαζε και έπεφτε στο χώμα, μάλλον ήταν μακριά για να κάνει κάποιος κόπο να τις μαζέψει. Χωρίς να το σκεφτούμε πολύ, μαζέψαμε μερικές για το σπίτι και φτάσαμε στο σκάφος με περίσσια χαρά για το έξτρα θήραμα που είχαμε στις τσάντες μας. Μόλις μας είδε ο πατέρας μου έσμιξε τα φρύδια του και ρώτησε τι ήταν αυτά που κρατούσαμε. Χωρίς πολλά λόγια, μας πρότεινε, ή να τις πάμε πίσω και να τις αφήσουμε στο χωράφι, ή, να τις πετάξουμε επιτόπου γιατί μέσα στο σκάφος με δαύτες δεν μπαίναμε! Ελιές που δεν θα τις ζητούσε κανείς και δεν θα έλειπαν από κανέναν μιας και έπεφταν και σάπιζαν στην γη. Δεν ήταν όμως δικές μας και, το κυριότερο, δεν είχαμε πάρει άδεια να τις κόψουμε!».

«Από τα πρώτα μου ταξίδια, μετά την κουμπαριά που είχα κάνει στην Άνδρο, πήγα για πέρδικες στο χωριό του κουμπάρου μου. Ήμουν ξένος στο νησί και λογικό είναι να με έχουν υπό διακριτικής επιτήρησης, αφού δεν ήξερε κανένας τις συνήθειες μου. Η μέρα Τετάρτη για μένα σήμαινε κυνήγι, αλλά για εκείνον ήταν άλλη μια καθημερινή που έπρεπε να παλέψει για το μεροκάματο. Ο μόνος εύκαιρος για να μου δείξει τον δρόμο, ήταν ένας πιτσιρικάς που, αν θυμάμαι καλά, κυνηγούσε για πρώτη φορά με άδεια. Φτάσαμε σε κάποιο σημείο που δεν πήγαινε άλλο το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με τα πόδια να καλύψουμε μια πορεία μιάμισης ώρας για να φτάσουμε ένα ξεχασμένο κοπάδι πέρδικες που είχε ανακαλύψει ένας βοσκός. Θειε κάπου εδώ μας είπαν ότι βόσκουν, πρέπει να έχουμε το νου μας. Δεν προλάβαμε να κάνουμε ένα βήμα και ένα κοπάδι με 15 πουλιά ξεχύθηκε μπροστά μας. Σήκωσα το τουφέκι και με την πρώτη τουφεκιά είδα πολλά πουλιά να πέφτουν και δεν τράβηξα άλλη. Όταν πήγαμε κοντά είδαμε με μεγάλη έκπληξη ότι είχαν πέσει τέσσερεις πέρδικες. Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, κρέμασα το τουφέκι και αφού τις έβαλα στον σάκο, άρχισα να περπατάω για το αμάξι. Που πας από εκεί θειε; Τα κάτω πήραν τα πουλιά! Μου είπε ο μικρός έκπληκτος. Εγώ παλικάρι μου έκανα αυτό που μου επιτρέπονταν να κάνω, αν θες εσύ πήγαινε να τις ξαναβγάλεις κι εγώ σε περιμένω εδώ. Ο μικρός με βαριά καρδιά ακολούθησε στο αυτοκίνητο, μην μπορώντας να χωνέψει ότι περπατούσαμε τρεις ώρες για να τραβήξουμε μια τουφεκιά μέσα σε δευτερόλεπτα και να φύγουμε. Το βράδυ ήξερε όλο το χωριό ότι ο Δαμιανός περπάτησε μιάμιση ώρα, τράβηξε μια τουφεκιά, κρέμασε το τουφέκι στον ώμο του και γύρισε πίσω. Αυτό όμως ήταν το τεστ που πέρασα με άριστα κι από τότε κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί μου, διώχνοντας όλα τα σύννεφα της αμφιβολίας από το μυαλό τους για τον Συριανό που τους είχε κουβαληθεί».

«Από παιδί με τραβούσε μαζί του ο πατέρας μου. Παπούτσια από βακέτα με πέλμα ελαστικού αυτοκινήτου φορούσα και περπατούσα ώρες ολόκληρες μαζί του στην Απάνω Μεριά. Μια από όλες τις φορές, στο τέλος του κυνηγίου κατά την επιστροφή, περνούσαμε από ένα αμπελοχώραφο. Πατέρα να κόψω ένα σταφύλι; Ρώτησα τον πατέρα μου. Όχι γιατί δεν είναι ο νοικοκύρης εδώ, μου απάντησε εκείνος. Έλα όμως που ήταν! Και άκουσε όλη την κουβέντα. Εκτίμησε το γεγονός ότι έστω για ένα τσαμπί σταφύλι δεν «λερώσαμε» τα χέρια μας και βγήκε από το μαντρί που ήταν δίπλα και είπε στον πατέρα μου: Κωνσταντή άσε τον Χριστόφορο να μπει να πάρει ότι θέλει.»

Αυτές ήταν τρεις, από χιλιάδες ιστορίες που όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε και που, αν μη τι άλλο, αποδεικνύουν ότι η καλή συμπεριφορά είναι δείγμα σωστής παιδείας και πάντα μας απαλλάσσει από δυσάρεστες καταστάσεις. Είναι περιστατικά που δεν θα έπρεπε να γεμίζουν τις σελίδες ενός κυνηγετικού περιοδικού σαν απλές ιστορίες, αλλά να αποτελούν κεφάλαια στην Βίβλο του κυνηγίου που θα μαθήτευαν οι νέοι κυνηγοί πριν πάρουν το τουφέκι τους στα χέρια.

Καλό είναι να είσαι άσσος στο σημάδι, αετός στο μάτι και φτεροπόδαρος, αν δεν έχεις παιδεία και αυτοσεβασμό είσαι ένα άδειο σεντούκι θησαυρού Σκέψου ότι ακόμα και στο κουτάβι του ο καθένας μας, αρχικά μαθαίνει τις βασικές αρχές υπακοής κι ύστερα το κάνει καλό κυνηγό!

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 4/6/2014.