Παρακινούμενος από ένα σχόλιο ενός ανώνυμου συνάδελφου στο άρθρο «Ως πότε παλικάρια;», ξεκινώ να γράψω δυο αράδες σχετικά με την απαξίωση που γνωρίζει ο Σύλλογος μας.
Δεν είναι μυστικό ότι χρόνο με τον χρόνο, κάποιοι συνάδελφοι, δυστυχώς όλο και περισσότεροι, γυρνούν την πλάτη στον Σύλλογο, τον Σύλλογό μας. Γυρνούν την πλάτη στα καλώς, όσο και στα κακώς κείμενα με την ίδια ευκολία. Με την ίδια απάθεια, με την ίδια επιμονή!
""Ήταν μια φορά και έναν καιρό, ένα ζευγάρι πολύ αγαπημένων νέων. Όμορφοι σαν Έλληνες Θεοί, βγαλμένοι λες από την Αρχαία Ελληνική μυθολογία. Ο ένας καμάρωνε για την ομορφιά του άλλου και δεν σταματούσαν στιγμή να ανταλλάζουν όρκους αγάπης και αφοσίωσης, φτιάχνοντας καθημερινά άρρηκτους δεσμούς ανάμεσά τους, δημιουργώντας ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις ο ένας απέναντι στον άλλον.
Τα χρόνια κυλούσαν όπως το νερό γρήγορα και ευχάριστα και όλα ήταν υπέροχα. Υπήρχε αγάπη! Αγνή και άδολη σαν το κρυστάλλινο νερό. Απολάμβαναν την φροντίδα του συντρόφου τους κι αυτό, τους έκανε να λάμπουν, κάνοντας τους γύρω τους να τους ζηλεύουν θέλοντας να τους μοιάξουν.
Κάποια στιγμή ο νέος ανακάλυψε ότι η γυναίκα του τον απατά χωρίς εμφανή λόγω. Μεγάλος θυμός τον κυρίευσε. Η λύπη, το μίσος και η οργή φώλιασαν στην ψυχή του. Δεν έβρισκε διέξοδο στις σκέψεις και στα ερωτηματικά που τριβέλιζαν το μυαλό του για τους λόγους που εκείνη, η μεγάλη αγαπημένη, του είχε φερθεί έτσι σκάρτα. Πήρε την απόφασή του, ετοίμασε βιαστικά τις βαλίτσες του και έφυγε από το σπίτι χωρίς να πει κουβέντα. Σταμάτησε να δίνει σημασία σε κείνη και ότι αφορούσε την σχέση τους και τα όμορφα και υγιείς παιδιά που είχαν κάνει μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν όμως ακόμα παντρεμένοι!
Ένα απόγευμα, πίνοντας τα τσιπούρά του στο καφενείο του χωριού, συζητούσε με έναν γέρο και καυχιόνταν ο χαζός ότι είχε πλέον σωθεί!
«Τίποτα δεν με απασχολεί πλέον, να πάει να πνιγεί. Δεν με νοιάζει ούτε αυτή, ούτε τίποτα που έχει σχέση με δαύτη»
έλεγε και καμωνότανε ότι όλα ήταν καλά.
«Έχω γκόμενα εξίσου καλή. Όμορφη που με περιποιείται και όποτε θέλω, κάνω την δουλειά μου. Σε ζηλεύω μπάρμπα που έχεις τόσο καλή γυναίκα και σε καταλαβαίνει, είσαι πολύ τυχερός»
είπε στον γέρο, που τον άκουγε χωρίς να μιλάει.
Ο γέρος ήταν πολλά χρόνια παντρεμένος με την γυναίκα του και είχαν κάνει πολλά παιδιά και εγγόνια.
«Άκου γιε μου, όταν γνώρισα την γυναίκα μου, μετά τις πρώτες γλύκες άρχισαν τα μικροπροβλήματα. Στην αρχή την νουθετούσα στοργικά χωρίς να της κακιώνω. Ύστερα χρειάστηκε να γίνω πιο αποτελεσματικός φτάνοντας μέχρι να την χαστουκίσω. Μέχρι που η καλή μου κατάλαβε ότι εγώ δεν παίζω και αν ήθελε να με έχει κοντά της, έπρεπε να κάνει αυτά που ευχαριστούσαν εμένα. Ποτέ όμως δεν έφυγα από το σπίτι. Ποτέ δεν την παράτησα μόνη της. Μια παροιμία λέει: Λείπει η γάτα και χορεύουν τα ποντίκια. Μάθε, μια που τα λέμε εδώ, ότι μπορεί να έφυγες από το σπιτικό σου, αλλά ποτέ δεν έπαψες να είσαι ΚΕΡΑΤΑΣ! Ότι αφήνεις σε αφήνει, λέει και μια άλλη».""
Ίσως η μικρή αυτή ιστορία να μην αντικατοπτρίζει πλήρως το πρόβλημα. Το ηθικό δίδαγμα όμως είναι ίδιο, ένα και μοναδικό.
«ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ»
Η αποχή δεν είναι τιμωρία για τους άλλους. Είναι για σένα, για μένα, για όλους εμάς. Για όλους εκείνους που έχουν φανταστεί έναν Σύλλογο μεγάλο και δυνατό. Δίκαιο και σοβαρό, όπως τότε, όπως παλιά. Τίποτα δεν διορθώνεται από μόνο του.
Το ζητούμενο και η αρχή της ύπαρξης των Οργανώσεων μας, δεν είναι η έκδοση αδειών μόνο. Είναι η προάσπιση του κυνηγετικού μας δικαιώματος. Ένα δικαίωμα όλος διόλου συνταγματικό και ακριβοπληρωμένο, το οποίο δεν αφήνει το σύστημα τους παρασυλλόγους να το υπερασπιστούν.
Αιτία την αποχής μας, το κυνήγι περνά τεχνηέντως στο περιθώριο, από φατρίες που καμία σχέση δεν έχουν με την φύση, παρά μόνο με το κέρδος.
Στο σχόλιο του ο ανώνυμος επισκέπτης, άφησε αιχμές για τα οικονομικά οφέλη που μπορεί να έχει ο συνάδελφος – σύνδεσμος των παρασυλλόγων, από την έκδοση αδειών των αγανακτισμένων μελών. Είναι χαζό και παιδαριώδες αν νομίζει κανείς ότι κάποιος που έθεσε κάποτε τον εαυτό του στην διάθεση του Συλλόγου, άλλαξε ξαφνικά και από εθελοντής, έγινε μικροπωλητής, ψιλικατζής για 10 και 20 ευρώ!
Διαφωνώ, μαλώνω, γίνομαι κακός, κουραστικός και γραφικός. Είμαι όμως ΕΔΩ! Θα είμαι ΕΔΩ και θα φωνάζω!
ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΚΟΝΤΑ. ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ ΠΙΣΩ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου