Βαριά η καλογερική!

Η ρήση λέει «βαριά η καλογερική» και όλοι μας, μπορούμε να καταλάβουμε την ετυμολογική της ουσία.

Βαριά η καλογερική έπεσε, σύμφωνα με πληροφορίες, στην Ομοσπονδιακή Θηροφύλακα του Κ.Σ.Σύρου κ. Ξαγοράρη που φαίνεται να έχει πει, ότι ναι μεν δεν εγκαταλείπει την πολύ σοβαρή θέση που εδώ και αρκετό διάστημα καταλαμβάνει, αλλά υπαναχωρεί των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει.
Συγκεκριμένα, η κ. Ξαγοράρη φαίνετε να είπε σε συνάδελφο, ότι κουράστηκε με τις υποχρεώσεις του εκτροφείου και θα αποχωρήσει με την ευκαιρία της πρόσληψης του υπαλλήλου.

Έτσι ξερά, ακούγεται άσχημο σαν σκέψη και μόνο! Αν κάτσουμε όμως και απαριθμήσουμε τα δρώμενα στα οποία έχει αφήσει την σφραγίδα της η κ. Ξαγοράρη, θα διαπιστώσουμε ότι οι απουσίες της μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού!
Η υπογραφή της έχει μπει, με έντονο μελάνι, στην μεταμόρφωση του εκτροφείου, η όψη του οποίου, αποπνέει άρωμα νοικοκυράς!

Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος, για την οποία όλοι μας θα έπρεπε να νοιώθουμε υπόχρεοι, γιατί εκεί πραγματικά υπερέβαλε καθ’ υπέρβαση τόσο του ωραρίου της, όσο και των δυνάμεών της.

Η άλλη όψη, είναι αυτή για την οποία φωνασκώ εδώ και καιρό και η ουσιαστική αιτία του στερέματος δυνάμεων από πλευράς της και όχι μόνο. Η αναποτελεσματικότητα και η απουσία οράματος από πλευράς ΣΥΣΣΩΜΟΥ του Δ.Σ. σε συνδυασμό με τον παρορμιτισμό και την εργατικότητα της, μετέτρεψε τον θηροφύλακα σε χαρτί μπαλαντέρ και από μηχανής Θεό.

Στο βουνό, η Ρένα. Στο εκτροφείο, η Ρένα. Στους κλωβούς, η Ρένα. Στις εκδηλώσεις, η Ρένα. Στις απελευθερώσεις, η Ρένα. Στους χορούς, τα πανηγύρια, στα σοβαρά, στα αστεία, στο εκκλησάκι, στα σχολεία, στα γηροκομεία…παντού και πάντα, η Ρένα! Η Ρένα όμως εκτός από άνθρωπος και όχι μηχανή, είναι και σύζυγος και μάνα και σαν άνθρωπος, έχει αντοχές, υπομονή και κουράγιο που τελειώνουν κάποια στιγμή. Βέβαια κανένας δεν υποχρέωσε την κ. Ξαγοράρη να είναι παρών σε όλα αυτά, πέρα των βασικών της αντικειμένων, την θηροφύλαξη, και την φροντίδα του εκτροφείου. Όλα τα άλλα ήρθαν σιγά σιγά, κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ παρακάτω.

Στον νυν Πρόεδρο δεν μπορώ να καταλογίσω ευθύνες για τους απλούστατους λόγους, ότι αφενός δεν ξέρει τι του γίνεται και αφετέρου το διάστημα για το οποίο έχει αναλάβει είναι πολύ μικρό για να προλάβει να μάθει. Βέβαια η Ρένα και κάποιος άλλος, μας έχουν διδάξει όλους για το τι μπορεί να κάνει κάποιος όταν έχει όρεξη!
Ο παραιτηθείς Πρόεδρος κ. Καλούδης όμως, όντας έχοντας 24 χρόνια προϋπηρεσίας, θα έπρεπε να έχει μοιράσει σωστά τα φορτία.

Θα έπρεπε να έχει κατανείμει με τέτοιο τρόπο τις υποχρεώσεις του καθενός, έτσι ώστε να μην βαρυγκωμά κανείς και όλοι μαζί, να βάζουν αυτό το ταλαίπωρο το "λιθαράκι" στην πορεία του Συλλόγου. Ένα λιθαράκι για το οποίο, δικαίως, όλοι έχουν να πουν ότι έχουν προσφέρει. Μήπως όμως αυτό το λιθαράκι πάει χαμένο με τον τρόπο που προσφέρεται; Μήπως πάει χαμένος ο κόπος του καθενός, εξανεμίζοντας τα κουράγια και τα ψυχικά αποθέματα του, κάνοντας τον να χάνει κάθε ενδιαφέρον και να του αφήνει την πικρή γεύση της αχαριστίας;

Θυμάσαι Κώστα που σου έλεγα τράβα τα λουριά; Ένα απ’ όλα τα λουριά θα έκανε κι αυτό. Θα έβαζε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του!

Για τους υπόλοιπους τι να πω και τι να γράψω! Ο ένας τρέχει όχι γιατί πρέπει, αλλά για να μην γράψει ο Βασάλος στο internet. Ο άλλος τρέχει γιατί τρέχουν οι άλλοι και του κάνουν παράπονα. Ένας άλλος δεν τρέχει καθόλου γιατί πολύ απλά, δεν τον ενδιαφέρει. Άλλος, σύμφωνα με το σκεπτικό του, έχει τρέξει τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια, ας τρέξουν και οι άλλοι λίγο. Και τέλος, τρέχουν όλοι για να προλάβουν να διαφημίσουν τα δρώμενα και να καπηλευτούν την δόξα του Συλλόγου, ως οι απόλυτοι δημιουργοί της!

Σε όλο αυτό το τρέξιμο, που θα το ζήλευε κι ο Βέγγος, υπάρχει και κάποιος άλλος δρομέας, αλλά για το δικό του τρέξιμο θα τα πούμε δια ζώσης τον Απρίλη.

Ο αγώνας δρόμου λοιπόν της κ. Ξαγοράρη προς τιμή της, είχε αρχή αμέσως μόλις έγινε η πρόσληψή της και φαίνεται στο βάθος το τέλος του, χωρίς να πρέπει τόσο σύντομα. Πού θα ήταν όμως αυτή η γραμμή τερματισμού αν η σύμβαση της δεν είχε γίνει αορίστου χρόνου; Γιατί ο διακαής της πόθος, ίσως δικαιολογημένα, και ένα από τα αντικείμενα των ομιλιών της ήταν, θυμάμαι πολύ καλά, το αν ήθελε ο Θεός να συνεχίσει να βρίσκεται μαζί μας!!!

Αυτό το τρέξιμο λοιπόν από την μια ήταν απόρροια του φόβου της απώλειας της θέσεως εργασίας και από την άλλη, η αναποτελεσματικότητα αυτών που έπρεπε να τραβούν το άρμα του Συλλόγου. Γιατί τα άλογα είναι το Δ.Σ. και όχι ο καβαλάρης!

Τα άλογα που σέρνουν την άμαξα με επιβάτες όλα τα μέλη. Καβαλάρης δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχει παρά μόνο, κάποιος που κρατά τα ηνία. Αυτός που βλέπει μπροστά και οδηγεί τον αραμπά μακριά από κακοτράχαλα, που αδειάζουν τους επιβάτες και αφήνουν την άμαξα να κινείται χωρίς σκοπό. Κάποιος που ξέρει προς τα πού πάει τον Σύλλογο, με τι κόστος και πώς θα ζέψει τα άλογα και με πια σειρά.

Αυτό το τρέξιμο σε πολλαπλά μέτωπα, απομάκρυνε την Ρένα μας από το φυσικό της αντικείμενο με αποτέλεσμα, αντί του ελέγχου στο βουνό να στήνει καρτέρι στους δρόμους και τις διασταυρώσεις, λες και υπηρετεί στην τροχαία! Δεν μπορεί κανείς να είναι σε όλα καλός. Και αν ασχολείται με πολλά, σε κάποιο θα υστερεί. Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς!

Όλα αυτά βέβαια έχουν γίνει με τις ευλογίες του Δ.Σ. και του αιρετού κ. Καραγιάννη της Δ'ΚΟΣΕ, που είναι ο υπεύθυνος της Θηροφυλακής.

Βαριά η καλογερική, αλλά κανείς δεν κλήθηκε με το ζόρι για να μας σώσει και να μας βγάλει από κανένα αδιέξοδο και φυσικά, ουδείς αναντικατάστατος! Με κοινονικό πρόσωπο ο Σύλλογος, αλλά να μην μετατραπεί σε λύκειο Ελληνίδων!

Ο καθένας στο πόστο του. Εγώ γράφω, εσείς διαβάζετε και κάποιοι άλλοι...θα με βρίζουν! Παραπονούμενος κανένας!