 |
| "Στο φτερό" πίνακας του William Tylee Ranney (1813-1857) |
Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com
Ο φίλος μου ο Νικόλας έχει τόσους Μάηδες στου ώμους, όσους ακριβώς χρειάζεται κάποιος για να επικαλείται τις εμπειρίες του σε κάθε τι.
Είναι ένα άτομο χαμηλών τόνων, μετρημένος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αρκετά, έτσι ώστε να χαίρει, και κυνηγετικά, της εκτίμησης πολλών από αυτούς που σέβονται τον εαυτό τους πάνω στο βουνό και όχι μόνο. Είναι θα έλεγα ένας…καθηγητής (!) του είδους, αφού έχει εμβαθύνει τόσο στην κυνηγετική παιδεία που πρέπει να έχει όποιος πατάει το πόδι του πάνω στο βουνό, όσο και στα όπλα, τα φυσίγγια και ότι έχει να κάνει με την ευρεία έννοια της λέξης κυνήγι.
Και, βέβαια, οδηγεί τα παιδιά του στο βουνό εν πλήρη συναίσθηση για το τι κάνουν εκεί που βρίσκονται και πόσο σοβαρό είναι αυτό που αγάπησαν μέσω του πατέρα τους.
Ο χειμώνας είχε έρθει για τα καλά, άσχετα εάν δεν είχε δείξει ακόμα τα...δόντια του, όταν μια μέρα αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στο βουνό μαζί με τον μεγάλο του γιο. «Είναι μπεκατσόκαιρος, θα πάρουμε την σκύλα» του είπε.
Ο 18χρονος γιος του έτρεξε να ετοιμάσει τα προβλεπόμενα και μετά από λίγο οι αρβύλες τους πατούσαν τις γνώριμες πλαγιές πάνω από το σπίτι τους. Οι κυνηγοί ήταν δυο, καθότι κυνηγός δεν είναι μόνο αυτός που κρατά τουφέκι, αλλά κι αυτός που νιώθει το αίμα του να βράζει και μόνο στο άκουσμα της λέξης, τουφέκι όμως ένα! Λίγοι μήνες χώριζαν τον «μικρό» από την απόκτηση του μαγικού βιβλιαρίου. Ο νόμος όμως είναι νόμος και ο Νικόλας αποφασισμένος, εκ πεποιθήσεως, να τον τηρήσει. Κάποιες λίγες φορές μόνο τον ξεχνούσε, έτσι, για να σβήνει τον πόθο του πιτσιρικά. Για να έχει κι αυτός ιδία άποψη για το πώς πιάνουν το τουφέκι, αυτό όμως δεν λέγεται παρανομία, αλλά μύηση. Είναι μια πράξη στο έργο της μυσταγωγίας. Όλα αυτά με μεγάλη σχολαστικότητα, τηρώντας κατά γράμμα όλους τους κανόνες ασφαλείας και μόνο όταν δεν υπήρχε κανείς άλλος σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.
Κάποια στιγμή έστρεψε το βλέμμα του πίσω να δει που ήταν ο μαθητευόμενός του και το ύφος του «μικρού» του έκοψε τα πόδια. Η αναζήτηση στα γνωστά στέκια της βασίλισσας του δάσους δεν είχε δώσει ούτε την παραμικρή υπόσχεση για κάποια συνάντηση, άλλος κανείς δεν ήταν εκεί κοντά τους και κάνοντας ένα βήμα στο πλάι αφήνοντας τόπο, προτείνοντάς του το τουφέκι του είπε: «Έλα, πάμε με προσοχή». Τα μάτια του μικρού έλαμψαν και όρμηξε ν’ αρπάξει το λάφυρο της υπομονής του.
Η τύχη, η επιμονή και τα ξεκούραστα πόδια, είναι κάποιες συνιστώσες που όταν συγκλείνουν, ανοίγουν οι ουρανοί! Η σκυλίτσα τους μετά από αρκετό ψάξιμο έμεινε στην φέρμα. «Πάρε θέση, κάτι έχει εκεί» είπε ο πατέρας στον γιό, που ήξερε πλέον την αντίδραση του σκύλου του. Ο μικρός υπάκουσε και διάλεξε έναν βράχο για να σταθεί ψηλότερα. Ήταν τέτοια η θέση που πήρε, λες και ήθελε να βλέπει το Αιγαίο καθώς το θήραμα θα ξαμολιόταν στου αιθέρες.
Το μπερδεμένο χτύπημα των φτερών της βελουδομάτας έσφιξε τα χέρια του μικρού στο όπλο που μετά από λίγο η τουφεκιά την μετέτρεψε σε τρόπαιο. Ο σκύλος όμως εκεί, στην φέρμα. «Πρόσεξε λίγο, γιατί δεν φεύγει ο σκύλος από εκεί;» Είπε ο Νικόλας και έκανε ένα βήμα προς τον σκύλο, που έτρεμε από την ακινησία και την μεγάλη ένταση. Μια δεύτερη βασίλισσα ξεχύθηκε στο ρέμα που κι αυτή πήρε την άγουσα για τον ντορβά του μικρού, του οποίου η χαρά ήταν απερίγραπτη.
Οι συνιστώσες που είπαμε παραπάνω.
Ο Νικόλας χαρούμενος από την μια που τα μαθήματα σκοποβολής είχαν πιάσει τόπο και...ζεματισμένος από την άλλη, γιατί ήταν η τρίτη μπεκάτσα του μικρού για φέτος, την στιγμή που ο ίδιος δεν είχε σηκώσει το τουφέκι πάνω της.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι αυτές που φέρνουν τον μαθητή ένα σκαλί πιο πάνω από τον δάσκαλο. Είναι οι στιγμές που βρίσκει πάνω τους εφαρμογή η παροιμία που μιλά για την τύχη του πρωτάρη. Είναι οι στιγμές που θέλεις επειγόντως τα υπογλώσσιά σου, γιατί θαρρείς πως η καρδιά σου θα σου βγει από το στέρνο. Είναι αυτές οι στιγμές που στέφεται με δάφνες ο δάσκαλος και λέει χαλάλι στις ώρες που σπατάλησε, τα λόγια και τις παραινέσεις.
Αποκορύφωμα αυτών ήταν η υπόκλιση που έκανε ο μικρός, μαζεύοντας τα φυσίγγια από κάτω. Μάθημα που πήρα κι εγώ από τον ίδιο δάσκαλο και ας μην έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας.
Και εις άλλα με υγεία παλικάρι μου. Να θυμάσαι ότι η θεά του κυνηγίου ξέρει να ανταμείβει τους καλούς μαθητές, πάντα! Νικόλα παράφρασε την παροιμία και κάνε τις μπεκάτσες του παιδιού σου, δυο φορές δικές σου, μήπως και σβήσει ο νταλκάς και δεις τον σάκο σου γεμάτο.
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 14/3/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου