Μας αρέσει να κρίνουμε, να κατακρίνουμε, να κάνουμε τον κακό χαμό, να γκρεμίζουμε και γενικότερα να μην αφήνουμε όρθιο τίποτα. Λες και έτσι επιβεβαιώνουμε την ρήση που λέει: Φωνή λαού, οργή θεού. Καλό είναι δεν λέω, γιατί κάποιοι λίγοι το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αρκεί όμως να ξέρουμε γιατί και πότε φωνάζουμε και πολύ περισσότερο, τι ζητάμε.
Γίναμε αποδέκτες, πριν αρκετό καιρό, της αλαζονικής συμπεριφοράς της κ. Μπιρμπίλη, όταν αυτή παίζοντας το παιχνίδι των δικών της φίλων, χαρακτήρισε ως Ζ.Ε.Π. μεγάλες περιοχές οι οποίες σε μικρούς χώρους, όπως τα νησιά μας, φτάνουν σε καλυπτικότητα σχεδόν στο μισό, ή και παραπάνω, της ολικής έκτασης τους.
Τότε δεν μίλησε κανείς, ή σχεδόν κανείς! Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και απορούσαμε για το τι μπορεί να κρύβει πίσω της αυτή η απόφαση. Ήταν άραγε μια άλλη, πιο σύγχρονη, natura; Κι αν ναι, οι παλιές τι θα γινόταν; Ποιος ο σκοπός ύπαρξης ενός νέου χαρακτηρισμού; Ήταν μόνο χαρακτηρισμός; Η κυνηγετική δραστηριότητα τι ρόλο θα είχε μέσα εκεί; Θα είχε κάποιο ρόλο, ή κάποιος κάποτε θα φρόντιζε να την κρατήσει μακριά, όπως τα σπίρτα με την βενζίνη;!
Βρισκόμαστε τώρα, ένα βήμα πριν μια νέα απαγόρευση της κυνηγετικής δράσης εντός των ορίων των Ζ.Ε.Π. και πάλι δεν μιλάει κανείς, ή σχεδόν κανείς!
Μάλλον θα φταίει η συγκυρία της οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε, ο καθένας με τον δικό του τραγικό, ή πιο «απαλό» τρόπο. Μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι το κυνήγι έχει μπει σε φάση συντήρησης και τα βλέμματα και το ενδιαφέρον μας, είναι στραμμένα αλλού.
Αλήθεια, σταματάει ποτέ το κυνήγι; Δηλαδή η 15λεπτη ανάπαυλα του ημιχρόνου, δεν συμπεριλαμβάνεται μέσα σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα; Δεν υπάρχει προετοιμασία για το επόμενο ημίχρονο; Κι αν υπάρχει, που υπάρχει, εμείς γιατί βάζοντας τα όπλα στη ντουλάπα, βάζουμε σε δεύτερη μοίρα το κυνήγι; Γιατί επαναπαυόμαστε; Επαναπαυόμαστε; Αδιαφορούμε; Ενδιαφερόμαστε;
Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει Ζ.Ε.Π.; Μάθαμε όλοι τι είναι στο παραπέντε να γίνει εκεί μέσα; Ή μήπως πρέπει ο κάθε σύλλογος να αρχίσει να χτυπάει μια μια τις πόρτες των μελών και να κάνει κατ’ ιδίαν ενημερώσεις; Μας νοιάζει ή όχι το κυνήγι και η συνέχισή του; Πρέπει, τελικά, να βλέπουμε πάντα τα χειρότερα για να εκτιμήσουμε τα καλύτερα; Κι αν ναι, πόσο σωστή, έγκυρη και έγκαιρη είναι μια αντίδραση εκ των υστέρων;
Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 28/3/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου