Δέκα χνουδωτές μπαλίτσες.

Του Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Την αγάπη σου για κάποιον ή κάτι, μπορεί να την εξωτερικεύσεις με πολλούς τρόπους. Κάποιες φορές αυτή η αγάπη φτάνει στα άκρα και γίνεται πάθος. Γίνεται τρικυμία, χάνεται το μέτρο και καμιά μονάδα μέτρησης δεν μπορεί να αποδώσει τα μεγέθη. Τα πάντα ισορροπούν ανάμεσα σε μια λεπτή γραμμή τόσο κοντά, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το μίσος από την αγάπη. Δεν υπάρχουν χαλινάρια για να ελέγξουν τα λυσσασμένα άτια που σέρνουν το άρμα της ολοκλήρωσης. Με τέτοιο τρόπο αγαπάει ο Συριανός την πέρδικα!

Δίνει χρήματα από το υστέρημα του για την εκτροφή της. Ερίζει σε υπέρτατο βαθμό σε κάθε γενική συνέλευση για χατίρι της. Οργώνει, σπέρνει, ποτίζει, εμβολιάζει, ξαγρυπνά και φυτεύει πινακίδες κι απαγορεύει το κυνήγι της, όπου και όταν αυτό κριθεί αναγκαίο. Εκκολάπτει τους γόνους της και τους διανέμει όπου πρέπει να ακούγεται το στεντόρειο κάλεσμα της. Τα βάζει ακόμα και με τον Θεό, που αυγάτεψε τα επιβλαβή και τις μακελεύουν. Περνά στα άκρα, στην άλλη πλευρά της γραμμής, αυτή η αγάπη και μαθητεύει σκυλιά, κυριάρχους των αιθέρων και την παίρνει στο κατόπι. Ζώνεται με εκλεκτά φυσίγγια, γιατί σε μια Βασίλισσα δεν αξίζει ότι κι ότι, αξίζει ότι καλύτερο! Γίνεται, ο Συριανός, Οδυσσέας για μια μέρα κι οργώνει τα περδικονήσια κάνοντας φίλους μα κι εχθρούς, καμιά φορά όχι άδικα.

Έχω κι εγώ την ίδια αγάπη κι επειδή έτυχε κάποια στιγμή να ποτίσω με τον ιδρώτα μου κάποια μετερίζια προσπαθώντας για την αύξηση του πληθυσμού της, η κάθε γέννηση είναι για μένα μια μικρή γιορτή. Μια μικρή, χνουδωτή νίκη.

Ο Ιούλιος είχε απλώσει την ξανθή του χαίτη σε όλη την Σύρα και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν την κάψα τους στην σκιά ενός ευκαλύπτου. Ο φιδωτός δρόμος με οδηγούσε στην όαση του κλιματιστικού ενός φίλου. Οι ρόδες της μηχανής κυλούσαν λες και ήθελαν κι αυτές να αποφύγουν την καυτή ανάσα της ασφάλτου όταν, με την άκρη του ματιού μου, είδα στην άκρη του δρόμου μια ομάδα από 10 μικροσκοπικά χνουδωτά μπαλάκια να τρέχουν να κρυφτούν στα ξερόχορτα. Οι κινήσεις ήταν αστραπιαίες κι η μηχανή σταμάτησε απότομα. Ξεπέζεψα από το φασαριόζικο άλογο μου, που φρόντισα να το αφήσω κατά μεσοίς για κάλυψη της λιλιπούτειας διαδήλωσης.

Οι φωνές ήταν πολλές από τα αγριμάκια που είχαν πλημμυρίσει το οδόστρωμα στην προσπάθεια τους να αλλάξουν βοσκοτόπι. Πήγα κοντά τους ακούγοντας με το ένα αυτί τα απεγνωσμένα καλέσματα τους και με το άλλο την καρδιά μου που χτυπούσε σε τρελό ρυθμό! Η πονηρή μάνα έκανε πιο πέρα την λαβωμένη για να με παρασύρει στο μέρος της και να δώσει χρόνο στα βλαστάρια της να εξαφανιστούν στα θυμάρια.

 Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη, που δεν δίστασα να πιάσω την κουβέντα μαζί της, παροτρύνοντας την να μαζέψει το φτερωτό νηπιαγωγείο και να εγκαταλείψει τον επικίνδυνο δρόμο. Έβαλα τα χέρια στην μέση παριστάνοντας την στάμνα από αμηχανία, καθώς χάζευα την οικογένεια να εξαφανίζεται σιγά σιγά. Ανατρίχιασα από το δέος που προκαλεί το μεγαλείο της γέννησης. Η φύση είχε κάνει την δουλειά της με τον καλύτερο τρόπο. Φάνηκε τόσο γενναιόδωρη στην φτερωτή μάνα και της χάρισε 10 περδικόπουλα.

 Η αξία της ζωής σίγουρα δεν μπορεί να μετρηθεί με νούμερα, είναι απλά ανεκτίμητη ακόμα κι αν αυτή ανήκει σε έναν άνθρωπο, ένα σκυλί, μια πέρδικα. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, σωστός εκτιμητής της μπορεί να είναι κάποιος που μπορεί να κόψη το νήμα της με ένα απλό πάτημα της σκανδάλης!

  Όση χαρά μπορούσε να μου δώσει ένας ενήλικας κότσος μετά από πολύ περπάτημα σε μια κακοτράχαλη πλαγιά ενός περδικότοπου, όση ευχαρίστηση κρύβει μια αρίστη, ξαπλωτή φέρμα ενός σέττερ και μια συναίνεση από δίπλα ενός άπειρου κουταβιού που κάνει δειλά τα πρώτα κυνηγετικά του βήματα. Την ικανοποίηση μιας εύστοχης βολής στην «δασκάλα» βασίλισσα του βουνού που πλανάρει κατεβαίνοντας την πλαγιά με πολλά χιλιόμετρα , όλα αυτά τα συναισθήματα, όλα μαζί, στον υπερθετικό βαθμό, τα ένοιωσα κοιτώντας εκείνες τις χνουδωτές μπαλίτσες. Ακούγοντας τις φωνές τους και το σφύριγμα της μάνας που σήμαινε συναγερμό.

Το μεγαλείο της γέννησης, η απόδειξη ότι ο τόκος που μου επιτρέπεται να θηρεύσω όταν έρθει η ώρα, ήταν εκεί και έτρεχε, φώναζε μπροστά στα μάτια μου. Η ψυχή της μάνας που δίνει και την ζωή της για τα παιδιά της, με έκανε να πισωπατήσω. Μια ρήση λέει ότι όταν ο θεός κουράστηκε και κατάλαβε ότι δεν προλαβαίνει τα πάντα, έφτιαξε την μάνα!

Σίγουρα αυτή η εικόνα θα χαροποιούσε επίσης έναν οικολόγο. Ίσως και να ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για μια ακόμα έμμισθη μελέτη του δήθεν πολύπαθου πληθυσμού της πέρδικας. Για έναν κυνηγό όμως είναι η επιβεβαίωση της επιτυχίας των κόπων όλων αυτών που αδιάκοπα προσπαθούν, του προγραμματισμού και της σωστής διαχείρισης. Αυτή η εικόνα μηδένισε τις αποστάσεις που πρέπει να κάνει κάποιος φορτωμένος με ένα σακί τροφή στον ώμο. Κάνει πούπουλα τα δοχεία με νερό που πρέπει να μεταφερθούν τις ζεστές μέρες εκεί που δεν υπάρχει.

Αυτή η εικόνα που δεν έχει πουθενά κανένα όπλο να ξερνάει καυτό μολύβι, είναι κυνήγι! 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 31/07/2013.