Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα...δόντια!

Tου Νίκου Βασάλου http://kaliakouda.blogspot.com

Μπορεί ο τίτλος να παραπέμπει στο γνωστό, πολύ αγαπημένο, αθώο παιδικό τραγουδάκι, αλλά ο κυρ Μέντιος της ιστορίας μας αποδείχτηκε σέρτικος, πολλά βαρύς και με εκφυλισμό του DNA του!

Απορούσα πάντα με την μοναδική ευκολία που έχουν οι γυναίκες να πιάνουν την κουβέντα μέσα σε δευτερόλεπτα με θέματα που αφορούν και καταλαβαίνουν μόνο εκείνες φυσικά. Μια καλημέρα είπαμε με τον Μέμη μπροστά στον γκισέ ενός γραφείου περιμένοντας να εξυπηρετηθούμε από τον υπάλληλο και, ω του θαύματος, στην στιγμή ξαμοληθήκαμε για ορτύκια στις βορειοδυτικές άκρες του νησιού μας.

«Μια φορά είχα έναν αρσενικό σκύλο μπουνταλά που ήθελε «ξύπνημα» και επέλεξα ένα απόγευμα να πάμε μια βόλτα για ορτύκια με σκοπό να αποφύγω την πολυκοσμία και τις πυκνές τουφεκιές. Μαζί είχα και τον γιό μου, ο οποίος έχει μεγάλη μανία από πιτσιρικάς με το κυνήγι κι εδώ και χρόνια με ακολουθεί κατά πόδας.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι είχαμε προχωρήσει πάρα πολύ. Θες η παρέα, θες η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, κοντεύαμε να φέρουμε βόλτα όλη την Απάνω Μεριά! Είχαμε μπει σε ένα χωράφι που είχε από την μια πλευρά πλέγμα ψηλό κι από την άλλη ξερολιθιά και ή μπρος έπρεπε να πάμε ψάχνοντας την έξοδο για να επιστρέψουμε, συνεχίζοντας να ελπίζουμε για κανένα ξεχασμένο ορτύκι, ή πίσω και να ψάχνουμε τα ψαγμένα, κάτι που κάνει την απελπισία να βαραίνει τα πόδια και το δίκαννο να φαντάζει ασήκωτο!

Στο δίπλα χωράφι είδα έναν γάιδαρο, αυτούς τους Φολεγανδρινούς με τα μεγάλα αφτιά και την ρίγα στο πλάι. Δεν έδωσα σημασία αφού γαϊδούρια έχω δει πολλά, τόσο τετράποδα, όσο και δίποδα (!) αφενός και αφετέρου, ο σκύλος μου δεν πείραζε ζώα. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν μην ενοχλήσουμε εμείς το ζωντανό, αλλά το ότι εκείνο εκδήλωσε την απέχθεια του προς την παρέα μας και ειδικότερα στο σκυλί μου.

Έβαλε τα μεγάλα αφτιά του πίσω δείχνοντας ότι πάει γυρεύοντας, σήκωσε τα χείλη του και μοστράροντας την κίτρινη οδοντοστοιχία του, κακή διαφήμιση οδοντόπαστας, άρχισε να πηγαίνει παράλληλα στο πλέγμα προκαλώντας τον σκύλο. Εκείνος δεν έχασε την ευκαιρία, σήκωσε το γάντι και άρχισε να τρέχει γαυγίζοντας, ψάχνοντας παράλληλα να βρει δίοδο από το εμπόδιο που δεν τον άφηνε να τιμωρήσει τον αυθάδη όνο.    

Εμείς γελούσαμε με την «μύγα» που είχε τσιμπήσει το γαϊδούρι και, αφού δεν υπήρχε κυνηγετικό ενδιαφέρον στην περιοχή, αφήσαμε τα δυο τετράποδα να αλληλοβριστούν ελεύθερα, πάντα, με την ασφάλεια του πλέγματος που τα χώριζε. Αυτός ο τσαμπουκάς συνεχίστηκε για αρκετά μέτρα μέχρι που ο σκύλος, για κακή του τύχη, βρήκε μια τρύπα και μέχρι να τον φωνάξω πίσω, είχε περάσει μέσα στον χώρο που ήταν ο πολύ εξαγριωμένος πλέον κυρ Μέντιος. Εγώ να ψάχνω τρόπο να περάσω μέσα για να κάνω τον διαιτητή και να μην μπορώ. Του κάκου φώναζα τον σκύλο να γυρίσει πίσω. Προσπαθούσα να τρομάξω το σεληνιασμένο γαϊδούρι, αλλά κανένα αποτέλεσμα.

Όταν μπόρεσα να περάσω ήταν αργά! Ο σκύλος ήταν ήδη ανάμεσα στην μασέλα του γαϊδάρου, ο οποίος τον είχε αρπάξει από τον λαιμό λες και ήταν διασταύρωση με λεοπάρδαλη. Εκεί ήταν που έχασα τα λογικά μου. Παναγία μου θα μου φάει τον σκύλο αυτό το πράμα είπα και χωρίς να το σκεφτώ, γύρισα το δίκαννο και το προσγείωσα στην ράχη του κακότροπου υποζυγίου, σώζοντας τον μπουνταλά μου από τα χειρότερα.

Με το σκυλί στα χέρια, του οποίου ο λαιμός ήταν γεμάτος αίματα, έτρεχα για την θάλασσα να το πλύνω και να δω τι ζημιά του είχε κάνει αυτή η μανιασμένη ίαινα. Αυτή η αρκούδα, αυτό το λιοντάρι της ερήμου, ο κακός λύκος, το τσακάλι, το κογιότ, ο ιαγουάρος, ο γατόπαρδος. Γάιδαρος πάντως αυτό δεν ήταν! Ευτυχώς το σκυλάκι μου δεν είχε τίποτα πέρα από αμυχές, αφού τα δόντια που είχε κληρονομήσει ο φονιάς ήταν από φυτοφάγο ζώο.

Ως ανάμνηση εκείνου του…γαϊδουροσκυλοκαυγά, έχω ένα σπασμένο κοντάκι το οποίο όλο λέω ότι θα φτιάξω κάποια στιγμή, αλλά το κρατώ και σαν σουβενίρ. Αιτία να θυμάμαι εκείνη την μέρα και να γελάμε με τους φίλους, καλή ώρα.»

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτές οι «αντρικές» κουβέντες να είναι οι πλέον ακαταλαβίστικες για μεγάλη μερίδα ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων και πολλών γυναικών. Υπάρχει όμως πλέον μεγάλος αριθμός από αυτές που, εκτός του ότι καταλαβαίνουν την αιτία που εξορίζει από την εστία της οικογένειας από την μαύρη νύχτα έναν άντρα και τον κάνει να μιλάει μερόνυχτα γι’ αυτό, το ασπάζονται και δεν διστάζουν να μυηθούν στον απέραντο ζωογόνο κόσμο του κυνηγίου. Κάτι που δεν μπορούν οι άντρες να κάνουν, ευτυχώς, με πολλά «γυναικεία» ζητήματα!  

Παρεμπιπτόντως, ο κυρ Μέντιος ζει και βασιλεύει στα κακοτράχαλα βοσκοτόπια της Απάνω Μεριάς και καραδοκεί για όποιον θέλει να δοκιμάσει τις μασέλες του. 

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου ΚΥΝΗΓΙ στις 18/09/2013.