Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις με ανάγκασαν να είμαι στο πόδι από πολύ νωρίς. Γύρω στις 05.30 πμ. λοιπόν ήμουν στο βουνό μέσα στο αμάξι, συντροφιά με το ράδιο και όλα τα σεα μου, τσιγάρο, ζεστό τσάι κτλ. Μπορεί για την υπόλοιπη επικράτεια η 28η να είναι Εθνική επέτειος, αλλά για εμάς στο νησί είναι της Αγίας τσίχλας! Είναι η ημερομηνία που τα τσιχλοκότσιφα έχουν την τιμητική τους, γιατί κάνουν έντονη την παρουσία τους και το τουφεκίδι πάει σύννεφο!
Από την συχνότητα του σταθμού παιάνιζαν λόγω της ημέρας τα αξέχαστα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο. Ως γόνος αντιστασιακού το μυαλό μου ταξίδεψε σε εκείνον που ήταν η αιτία της ύπαρξης μου πριν από 38 χρόνια, τον μπάρμπα Μιχάλη. Εκείνον που τα στρατεύματα κατοχής τον είχαν καταδικάσει σε καταναγκαστικά έργα στα ορυχεία της swarovski στις φυλακές Bernau της Αυστρίας. Ίσως τα τότε βιώματα του να ήταν η αιτία που όταν έβλεπε χιόνι έκλεγε. Η φωνή της Βέμπο ως άλλη μεγάλη οθόνη του μυαλού με έκανε να βλέπω μπρος στα μάτια μου τις χιλιάδες των ηρώων που έδωσαν την ζωή τους για την Πατρίδα, την Πατρίδα μας. Για να μπορώ εγώ τώρα να κάθομαι στο cambrio smart να ακούω μουσική, να πίνω πράσινο τσάι και να έχω δίπλα μου ένα λειόκαννο που για να το πάρεις πρέπει να πουλήσεις αρκετά όπλα της εποχής. Τότε, πριν από 69 χρόνια την ίδια ακριβώς ώρα και μέρα δεν είχαν κάλτσες να φορέσουν και εμείς τώρα αν δεν είναι ισοθερμικές δεν τις βάζουμε στα πόδια μας. Τότε κάποιοι έτρεχαν φωνάζοντας ΑΕΡΑ στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, ζητώντας λευτεριά τυλιγμένοι με χλαίνες και ότι άλλο κουρέλι έβρισκαν ενώ τώρα, αν το μπουφάν δεν είναι τάδε μάρκα δεν είναι καλό. Τα πόδια μούσκεμα και οι αρβύλες από χοντρό δέρμα που πάνω τους ακόνιζες μαχαίρι, μαρτύριο, τώρα με την αξία ενός ζευγαριού Gore-tex ίσως και να παπούτσωνες όλο το στράτευμα! Οι σφαίρες μετρημένες, το ίδιο και τα εφόδια, τώρα τα φυσίγγια πάνε στο γάμο του καραγκιόζη με το παραμικρό και τα σακουλάκια από τα καφεδάκια και τα κρουασάν είναι διάσπαρτα στα βουνά μας σαν το τριφύλλι. Οι βόμβες και οι οβίδες έπεφταν βροχή μα το κεφάλι ψηλά και ΑΕΡΑΑΑ. Τώρα το ψιλοβρόχι μας κάνει τόσο φειδωλούς, που με κάποιων την αντίδραση θαρρείς και βρέχει οξύ! Φυσικά και δεν γίνετε να ξεχάσουμε τα συμπαθητικά γαϊδουράκια του πυροβολικού μας τα οποία έχουν αντικατασταθεί με 4χ4 τα οποία άρουν πολλά καθαρόαιμα και αδηφάγα άτια, full extra οπωσδήποτε! Ο μπάρμπα Μιχάλης γινόταν «φονιάς» στο άκουσμα της φράσης «αχ ρε καημένα χρόνια» από μερικούς συνομήλικούς του. «Τώρα ρε είναι τα καλά τα χρόνια, τι σου έλειψε; η βρώμα από το χνώτο σου από την αναλαδιά; Η ψείρα; η βρωμιά; η κατοχή; η πείνα;».
Η παγκοσμιοποίηση μας έχει κάνει να απαρνηθούμε την ίδια μας την ιστορία, το ίδιο μας το έμβλημα, το κομμάτι το πανί που για χάρη του ανά τους αιώνες έχουν χαθεί εκατομμύρια ζωές και που για να μην μας κατηγορήσουν ως ρατσιστές δεν διστάζουμε να το δώσουμε χάρισμα στα χέρια του κάθε οικονομικού μετανάστη, επειδή τάχα μου είναι καλός μαθητής.
Είχε φέξει για τα καλά και οι τσίχλες πετούσαν από δω κι από κει, αλλά εγώ δεν είχα όρεξη να κάνω βήμα. Δεν ξέρω πιο χέρι (ελπίζω το δικό του) με έσπρωξε να βγω από το αμάξι. Που κέφι όμως για κυνήγι! Ο μουντός καιρός συμπλήρωνε την ψυχολογία μου ταμάμ. Μια βόλτα έκανα και γύρισα στο αμάξι, μιας και αυτές οι λιγοστές τσίχλες που έκαναν την εμφάνιση τους είχαν όρεξη για κρυφτούλι.
Αφιερωμένες αυτές οι γραμμές στον μπάρμπα Μιχάλη και σε όλους αυτούς που έδωσαν κομμάτι ή όλο τους τον εαυτό φωνάζοντας ΑΕΡΑΑΑ!!! Ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου