Βαριά η καλογερική!

Η ρήση λέει «βαριά η καλογερική» και όλοι μας, μπορούμε να καταλάβουμε την ετυμολογική της ουσία.

Βαριά η καλογερική έπεσε, σύμφωνα με πληροφορίες, στην Ομοσπονδιακή Θηροφύλακα του Κ.Σ.Σύρου κ. Ξαγοράρη που φαίνεται να έχει πει, ότι ναι μεν δεν εγκαταλείπει την πολύ σοβαρή θέση που εδώ και αρκετό διάστημα καταλαμβάνει, αλλά υπαναχωρεί των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει.
Συγκεκριμένα, η κ. Ξαγοράρη φαίνετε να είπε σε συνάδελφο, ότι κουράστηκε με τις υποχρεώσεις του εκτροφείου και θα αποχωρήσει με την ευκαιρία της πρόσληψης του υπαλλήλου.

Έτσι ξερά, ακούγεται άσχημο σαν σκέψη και μόνο! Αν κάτσουμε όμως και απαριθμήσουμε τα δρώμενα στα οποία έχει αφήσει την σφραγίδα της η κ. Ξαγοράρη, θα διαπιστώσουμε ότι οι απουσίες της μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού!
Η υπογραφή της έχει μπει, με έντονο μελάνι, στην μεταμόρφωση του εκτροφείου, η όψη του οποίου, αποπνέει άρωμα νοικοκυράς!

Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος, για την οποία όλοι μας θα έπρεπε να νοιώθουμε υπόχρεοι, γιατί εκεί πραγματικά υπερέβαλε καθ’ υπέρβαση τόσο του ωραρίου της, όσο και των δυνάμεών της.

Η άλλη όψη, είναι αυτή για την οποία φωνασκώ εδώ και καιρό και η ουσιαστική αιτία του στερέματος δυνάμεων από πλευράς της και όχι μόνο. Η αναποτελεσματικότητα και η απουσία οράματος από πλευράς ΣΥΣΣΩΜΟΥ του Δ.Σ. σε συνδυασμό με τον παρορμιτισμό και την εργατικότητα της, μετέτρεψε τον θηροφύλακα σε χαρτί μπαλαντέρ και από μηχανής Θεό.

Στο βουνό, η Ρένα. Στο εκτροφείο, η Ρένα. Στους κλωβούς, η Ρένα. Στις εκδηλώσεις, η Ρένα. Στις απελευθερώσεις, η Ρένα. Στους χορούς, τα πανηγύρια, στα σοβαρά, στα αστεία, στο εκκλησάκι, στα σχολεία, στα γηροκομεία…παντού και πάντα, η Ρένα! Η Ρένα όμως εκτός από άνθρωπος και όχι μηχανή, είναι και σύζυγος και μάνα και σαν άνθρωπος, έχει αντοχές, υπομονή και κουράγιο που τελειώνουν κάποια στιγμή. Βέβαια κανένας δεν υποχρέωσε την κ. Ξαγοράρη να είναι παρών σε όλα αυτά, πέρα των βασικών της αντικειμένων, την θηροφύλαξη, και την φροντίδα του εκτροφείου. Όλα τα άλλα ήρθαν σιγά σιγά, κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ παρακάτω.

Στον νυν Πρόεδρο δεν μπορώ να καταλογίσω ευθύνες για τους απλούστατους λόγους, ότι αφενός δεν ξέρει τι του γίνεται και αφετέρου το διάστημα για το οποίο έχει αναλάβει είναι πολύ μικρό για να προλάβει να μάθει. Βέβαια η Ρένα και κάποιος άλλος, μας έχουν διδάξει όλους για το τι μπορεί να κάνει κάποιος όταν έχει όρεξη!
Ο παραιτηθείς Πρόεδρος κ. Καλούδης όμως, όντας έχοντας 24 χρόνια προϋπηρεσίας, θα έπρεπε να έχει μοιράσει σωστά τα φορτία.

Θα έπρεπε να έχει κατανείμει με τέτοιο τρόπο τις υποχρεώσεις του καθενός, έτσι ώστε να μην βαρυγκωμά κανείς και όλοι μαζί, να βάζουν αυτό το ταλαίπωρο το "λιθαράκι" στην πορεία του Συλλόγου. Ένα λιθαράκι για το οποίο, δικαίως, όλοι έχουν να πουν ότι έχουν προσφέρει. Μήπως όμως αυτό το λιθαράκι πάει χαμένο με τον τρόπο που προσφέρεται; Μήπως πάει χαμένος ο κόπος του καθενός, εξανεμίζοντας τα κουράγια και τα ψυχικά αποθέματα του, κάνοντας τον να χάνει κάθε ενδιαφέρον και να του αφήνει την πικρή γεύση της αχαριστίας;

Θυμάσαι Κώστα που σου έλεγα τράβα τα λουριά; Ένα απ’ όλα τα λουριά θα έκανε κι αυτό. Θα έβαζε κάθε κατεργάρη στον πάγκο του!

Για τους υπόλοιπους τι να πω και τι να γράψω! Ο ένας τρέχει όχι γιατί πρέπει, αλλά για να μην γράψει ο Βασάλος στο internet. Ο άλλος τρέχει γιατί τρέχουν οι άλλοι και του κάνουν παράπονα. Ένας άλλος δεν τρέχει καθόλου γιατί πολύ απλά, δεν τον ενδιαφέρει. Άλλος, σύμφωνα με το σκεπτικό του, έχει τρέξει τόσο πολύ όλα αυτά τα χρόνια, ας τρέξουν και οι άλλοι λίγο. Και τέλος, τρέχουν όλοι για να προλάβουν να διαφημίσουν τα δρώμενα και να καπηλευτούν την δόξα του Συλλόγου, ως οι απόλυτοι δημιουργοί της!

Σε όλο αυτό το τρέξιμο, που θα το ζήλευε κι ο Βέγγος, υπάρχει και κάποιος άλλος δρομέας, αλλά για το δικό του τρέξιμο θα τα πούμε δια ζώσης τον Απρίλη.

Ο αγώνας δρόμου λοιπόν της κ. Ξαγοράρη προς τιμή της, είχε αρχή αμέσως μόλις έγινε η πρόσληψή της και φαίνεται στο βάθος το τέλος του, χωρίς να πρέπει τόσο σύντομα. Πού θα ήταν όμως αυτή η γραμμή τερματισμού αν η σύμβαση της δεν είχε γίνει αορίστου χρόνου; Γιατί ο διακαής της πόθος, ίσως δικαιολογημένα, και ένα από τα αντικείμενα των ομιλιών της ήταν, θυμάμαι πολύ καλά, το αν ήθελε ο Θεός να συνεχίσει να βρίσκεται μαζί μας!!!

Αυτό το τρέξιμο λοιπόν από την μια ήταν απόρροια του φόβου της απώλειας της θέσεως εργασίας και από την άλλη, η αναποτελεσματικότητα αυτών που έπρεπε να τραβούν το άρμα του Συλλόγου. Γιατί τα άλογα είναι το Δ.Σ. και όχι ο καβαλάρης!

Τα άλογα που σέρνουν την άμαξα με επιβάτες όλα τα μέλη. Καβαλάρης δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχει παρά μόνο, κάποιος που κρατά τα ηνία. Αυτός που βλέπει μπροστά και οδηγεί τον αραμπά μακριά από κακοτράχαλα, που αδειάζουν τους επιβάτες και αφήνουν την άμαξα να κινείται χωρίς σκοπό. Κάποιος που ξέρει προς τα πού πάει τον Σύλλογο, με τι κόστος και πώς θα ζέψει τα άλογα και με πια σειρά.

Αυτό το τρέξιμο σε πολλαπλά μέτωπα, απομάκρυνε την Ρένα μας από το φυσικό της αντικείμενο με αποτέλεσμα, αντί του ελέγχου στο βουνό να στήνει καρτέρι στους δρόμους και τις διασταυρώσεις, λες και υπηρετεί στην τροχαία! Δεν μπορεί κανείς να είναι σε όλα καλός. Και αν ασχολείται με πολλά, σε κάποιο θα υστερεί. Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς!

Όλα αυτά βέβαια έχουν γίνει με τις ευλογίες του Δ.Σ. και του αιρετού κ. Καραγιάννη της Δ'ΚΟΣΕ, που είναι ο υπεύθυνος της Θηροφυλακής.

Βαριά η καλογερική, αλλά κανείς δεν κλήθηκε με το ζόρι για να μας σώσει και να μας βγάλει από κανένα αδιέξοδο και φυσικά, ουδείς αναντικατάστατος! Με κοινονικό πρόσωπο ο Σύλλογος, αλλά να μην μετατραπεί σε λύκειο Ελληνίδων!

Ο καθένας στο πόστο του. Εγώ γράφω, εσείς διαβάζετε και κάποιοι άλλοι...θα με βρίζουν! Παραπονούμενος κανένας!

Πες μια καλημέρα...!

Ο φίλος μου ο Γιώργος, γνωστός κυνηγός στο νησί όπως και καλαμπουρτζής, κάποιο πρωινό στο φουλ των τρυγονιών, αξημέρωτα άρχισε να σκαρφαλώνει την γνωστή του πλαγιά που, από τις τόσες φορές, την είχε μάθει σπιθαμή προς σπιθαμή.

Σε όλη την διαδρομή προς το καρτέρι όλο και κάποιο τρυγονάκι εγκατέλειπε το έδαφος υπό καθεστώς πανικού, εξαιτίας του βαρύ βηματισμού και της μπερδεμένης ανάσας του που ο ήχος της, έμοιαζε με «ποτήρι» πομόνας που ξεπιάνει νερό!
Όταν επιτέλους έκοψε το νήμα του τερματισμού και στρογγυλοκάθισε στον βράχο, έβγαλε τον καφέ, τον καπνό και το κινητό του και άρχισε να γαληνεύει την ψυχή του με την πανέμορφη θέα που απλωνότανε μπροστά του με φόντο το Αιγαίο.

Την γαλήνη της σιωπής διέκοπτε πότε – πότε το κινητό του και από την άλλη άκρη της γραμμής, κάποιος φίλος του έδινε ραπόρτο για την κινητικότητα των πουλιών.
Κάποια στιγμή καθώς έπαιρνε τα αζιμούθια του βολιδοσκοπώντας τα γύρω βραχάκια, είδε μια φιγούρα την εμφάνιση της οποίας είχε προηγηθεί ο γνωστός θόρυβος των βημάτων.
Ο «τύπος» είχε σταθεί στην άκρη μιας ξερολιθιάς και αγνάντευε κι αυτός το άπειρο. «Ποιος είναι τώρα αυτός;» μονολόγησε «Εκεί θα κάτσει τώρα; Θα σκοτωθούμε το πρωί» συνέχισε και αποφάσισε να ανοίξει κουβέντα για να φτάσει στο προκείμενο (απόσταση – ασφάλεια).

«Καλημέρα μάστορα» φώναξε γυρίζοντας ταυτόχρονα προς το μέρος του «εισβολέα». Δεν υπήρξε απόκριση και άρχισε να μπιμπικιάζει σαν το κοτόπουλο από τον φόβο του για τις προθέσεις και την ταυτότητα του αγνώστου. «Ποιος είναι αυτός ρε και δεν μιλάει; Και δεν κρατάει και τουφέκι! Ρε μπας και γίνετε κανένα νταλαβέρι περίεργο και βρεθώ μπλεγμένος;» αναρωτήθηκε σφίγγοντας συνάμα και το όπλο του για να παίρνει θάρρος. Ο άγνωστος ήταν πολύ αγενής, γιατί εκτός του ότι δεν είχε πει λέξη ακόμα, σε απάντηση των απανωτών καλημερισμάτων του Γιώργη γύριζε επιδεικτικά την μούρη του από την άλλη μεριά.

«Τώρα θα’ ρθώ και θα σε πάρει και θα σε σηκώσει» είπε κάνοντας ένεση θάρρους στον εαυτό του και αρπάζοντας την καραμπίνα βγήκε από το καρτέρι του σκορπίζοντας στον αέρα το ξεκάθαρο των διαθέσεων του επιδεικνύοντας τον όγκο του! Το γοργό και αποφασιστικό του βήμα τον έφερε με μια ανάσα, ένα βήμα από τον κακότροπο άγνωστο.

Δεν πρόλαβε ο φουκαράς ο Γιώργης όμως να βγάλει άχνα, γιατί η τρομάρα που πήρε από το ξέσπασμα του τράγου που καθόταν όρθιος με τα μπροστινά του πόδια στο ντουβάρι και το βέλασμα που αντήχησε σε όλο το βουνό, του έκοψαν τα πόδια και το αίμα! «Άντε να πας από εκεί που’ ρθες, έχασα την μισή μου ζωή» είπε και αμέσως η τρομάρα και το μούδιασμα στην γλώσσα που ένοιωσε, έδωσαν την θέση τους σε ένα πλατύ χαμόγελο.

Ακόμα στα «πηγαδάκια» που εξιστορείται την περιπέτεια του, γίνετε χαλασμός από την έκβαση της υπόθεσης που η αρχή της θυμίζει ταινία θρίλερ του Χίτσκοκ!

Δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου "ΚΥΝΗΓΙ" στις 12/1/2011.

Σε γνωρίζω από την όψη;

Σαν σήμερα:
1822: Η πρώτη εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου καθιερώνει τη γαλανόλευκη ως επίσημο σύμβολο του επαναστατημένου γένους των Ελλήνων.


ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
(Δ. Σολωμός – Ν. Μάντζαρος)
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή
σε γνωρίζω από την όψη
που με βια μετράει τη γη.

Απ’ τα κοκάλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά.

«Όπου υπάρχει άμιλλα, υπάρχει και νίκη.»
Αριστοτέλης

Νέο τεύχος Τύπος ΚΥΝΗΓΙ.

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 12/1/11 και κάθε Τετάρτη, με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής.

Στη Βουλή το σχέδιο νόμου για τη βιοποικιλότητα.
Η αειφόρος διαχείριση και η αποτελεσματική προστασία της βιοποικιλότητας, ως πολύτιμου και αναντικατάστατου εθνικού κεφαλαίου, είναι ο σκοπός του σχεδίου νόμου «Διατήρηση της βιοποικιλότητας και άλλες διατάξεις» του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, που κατατέθηκε τη Δευτέρα στη Βουλή. Μεταξύ άλλων, το σχέδιο νόμου ποινικοποιεί την υποβάθμιση της βιοποικιλότητας. Ορίζονται ποινικές κυρώσεις αφενός σε περιπτώσεις περιβαλλοντικής υποβάθμισης σε προστατευόμενες περιοχές και αφετέρου σε περιπτώσεις περιβαλλοντικής υποβάθμισης σε παράκτια ζώνη, σε μικρούς παράκτιους υγρότοπους και αμμώδεις εκτάσεις.

Στην ανακοίνωση του Υπουργείου υπογραμμίζεται ότι «το νέο σχέδιο νόμου εκσυγχρονίζει την περιβαλλοντική νομοθεσία σύμφωνα με τις κοινοτικές οδηγίες και στοχεύει στην αειφόρο διαχείριση και την αποτελεσματική διατήρηση του φυσικού πλούτου, ως πολύτιμου και αναντικατάστατου εθνικού κεφαλαίου, μέσα από το πλαίσιο προστασίας της βιοποικιλότητας και την απλοποίηση των διαδικασιών χαρακτηρισμού προστατευόμενων περιοχών».

ΣΧΟΛΙΟ:
παντελης | 10/01/2011 18:58report abuse Καλο θα ηταν να γινει οριστικη παυση του κυνιγιου που ειναι μια απο τη μεγαλυτερη αιτια καταστροφη της βιοποικιλοτητας.

ΠΗΓΗ: www.protothema.gr

================================================

Η απάντηση στον αποπροσανατολισμένο Παντελή, είναι προς έγκριση...!!!

kaliakouda | 11/01/2011 06:36
report abuse
Συνώνυμη του ονόματος σου είναι και η ασχετοσύνη που έχεις για την φύση και δη την βιοποικιλότητα, φίλε μου (!) Παντελή. Τι φταις όμως εσύ; Κουκιά έφαγες, κουκιά μαρτυράς! Ένα πράσινο παπαγαλάκι της πράσινης Τίνα, που καλά καλά δεν ξέρει ορθογραφία...Μάθε να το γράφεις και μετά βλέπουμε αν μπορείς να το κόψεις, ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ...!!! Αλλά όπως λέει μια παροιμία, όπου τρως γαβγίζεις! Για μέλος κρατικοδίαιτης ΜκΟ σε κόβω, που κατασπαράζει τα χρήματα του Ελληνικού και του Ευρωοπαϊκού κορβανά και φοβάται μην τα χάσει. Μην φοβάσαι Παντελή. Οι κυνηγοί δεν παίρνουν, δίνουν και μάλιστα ΠΟΛΛΑ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Αναμνήσεις... του κ.Βασίλη από την Άνδρο (Μέρος Τέταρτο) !!!

Ο κυρ Βασίλης συνεχίζει να μας ταξιδεύει με την πολύ παραστατική του πένα. Θυμίζοντας μας άπειρες περιπέτειες από δικές μας εξόδους. Ξυπνά του αναγνώστη τις μνήμες όταν, μικρός κι αυτός, έδωσε τον δικό του αγώνα για το πρώτο τουφέκι. Την ανατριχίλα της χαράς, της πρώτης κάρπωσης. Να’σαι καλά κυρ Βασίλη και σ’ ευχαριστούμε που μοιράζεσαι μαζί μας τις θύμησές σου.

Κάπως έτσι, είναι και οι αναμνήσεις των οικολόγων. Περιγράφουν την πρώτη τους φορά που είδαν αγελάδα στην τηλεόραση και νόμιζαν ότι είναι Δαλματίας χοντρό!!!

Αναμνήσεων συνέχεια...

Τσιμουδιά αυτός. Γαμώτο τον έχασα και δεν ξέρω προς τα που να πάω. Ανηφόριζα την πλαγιά όταν ο σκύλος κοκάλωσε πάλι. Το όπλο είναι κρεμασμένο στην πλάτη και ο λαγός που πετάχτηκε μπροστά από τη μούρη του σκύλου, έγινε λαγός. Το μέρος είναι μισό- δασωμένο και δεν υπάρχει μεγάλη ορατότητα. Ξανά - βάζω φωνή. Κυρ-Βασίληηηηηη, μου έφυγε άλλος λαγός. Πλήρης ησυχία. Τι έγινα γαμώτο, τους έχασα; σε ένα λεπτό ακούω από πάνω μου μια τουφεκιά. Άλλη φωνή. –κυρ Βασίληηηηη τον πέτυχες; τίποτα., καμιά απάντηση. Μετά από λίγο τον βλέπω μπροστά μου. –τι έγινε ; τι τουφέκισες; -ένα κοτσύφι. Σκεφτόμουνα. Τι σόι πέρδικο-κυνηγός είναι αυτός που βαράει κοτσύφια; Από το σακίδιο του που φούσκωνε, κρεμόταν τα πόδια του λαγού. Τον είχε πάρει και με δούλευε. Μετά μου είπε ότι στο βουνό δεν φωνάζουμε με το παραμικρό και ότι θέλει ησυχία. Κοίταγε το σκύλο που αλώνιζε γύρω μας και έκανε το σταυρό του. Δεν το πίστευε. Κάναμε κολατσιό και αποφασίσαμε να γυρίζουμε σιγά-σιγά γιατί είχαμε δρόμο και το ραντεβού στο πούλμαν ήταν για τις 3. Αραιώσαμε και μετά από λίγο, κάποιος από ψηλά, σήκωσε ένα κοπαδάκι πουλιά. Ένα πουλί ερχόταν προς το μέρος μου. Για κακή του τύχη σαν στραβό πήγε και έπεσε επάνω στα σκάγια μου. Γέμισε ο τόπος πούπουλα. Ο σκύλος κοκάλωσε, αλλά εγώ του το άρπαξα, μη μου το σαλιώσει. Μετά μου είπαν ότι ήταν αρσενικό και λέγεται "κότσος" γυρίσαμε στο πούλμαν χωρίς κανένα πρόβλημα από το σκύλο, που όταν περπατούσε ή έτρεχε δεν φαινόταν ότι τρέμει. Όταν όμως φτάσαμε και έμεινε ακίνητος άρχισε πάλι το σουστάρισμα.

Αν δεν τους βεβαίωνε ο Βουζουναρας ότι το σκυλί έβγαλε τρεις λαγούς θα με δουλεύανε ότι τον αγόρασα. Ήμουν και ο πιο τυχερός γιατί είχα και λαγό και πέρδικα. Άλλοι δυο είχαν από μια πέρδικα και ο κυρ-Βασίλης το λαγό. Τελευταίος γύρισε με μιάμιση ώρα καθυστέρηση ο Λεύτερης κουβαλώντας τον σκύλο του στην πλάτη με σκισμένα πόδια και βρίζοντας, γιατί δεν είχε κάνει τίποτα. Έφαγε και μια κατσάδα από τους άλλους, γιατί από ότι έμαθα το είχε σύστημα να έρχεται τελευταίος. Όταν έμαθε από τους άλλους τι είχα κάνει του κόπηκε μια και καλή η όρεξη να μου κάνει πλάκα. Θα κάνω μια παρένθεση να γράψω ότι, όταν πηγαίναμε για κυνήγι, κανένας δεν κοιμόταν. Γινόταν μεγάλη πλάκα μεταξύ τους. Εγώ βέβαια δεν τολμούσα να λάβω μέρος γιατί ήμουν ο νέος της παρέας. Άσε που οι περισσότεροι ήταν στην ηλικία του πατέρα μου. Στο γυρισμό κατά κανόνα σταματούσαμε στον Κορακόληθο , στις ψησταριές και αφανίζαμε τα παϊδάκια. Μετά πέφταμε στον ύπνο.

Το βράδυ μπαίνοντας στο σπίτι ο πατέρας μου καθόταν στην ίδια πολυθρόνα . του ακουμπάω την τσάντα μπροστά του και του λεω όλο χαρά. "ορίστε πάρε για να μη φωνάζεις". Όταν είδε το περιεχόμενο κοκκίνισε, έβαλε τα γέλια και με ρώτησε πότε θα ξανά πάω. Του απάντησα "Την άλλη Κυριακή".

Τη επόμενη Κυριακή γύρισα άκαπνος και άδειος.
Λενε ότι του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο...!
Εγώ πάντως δεν απογοητεύτηκα , ελπίζοντας ότι την άλλη Κυριακή θα είμαι πιο τυχερός. Αυτή τη φόρα πάλι λόγω κακοκαιρίας αντί για τα Αντίκυρα , πήγαμε στο Κυριάκι. Ένα μέρος σχετικά γυμνό και από ότι έλεγαν οι άλλοι με πολύ λίγα πουλιά. Πράγματι δεν βγάλαμε τίποτα και ανηφορίζοντας .όπως κρατούσα το όπλο, παράλληλα προσπαθούσα να καθαρίσω ένα μανταρίνι. Ο σκύλος ήταν κοντά μου και περίμενε να του δώσω το μερίδιο του. Τον είχα μάθει να τρωει όλα τα φρούτα και όσοι τον έβλεπαν μου έλεγαν, ότι είναι κατσίκα.. Ξαφνικά πετάχτηκε ο λαγός από μόνος του. Πρόλαβα και πέταξα το μανταρίνι και του έστειλα μια βιαστική, που όμως δεν τον πήρε, παρά μερικά σκάγια του τρύπησαν τα αυτιά. Κοκάλωσε και σηκώθηκε στα πίσω πόδια. Το πιο πιθανό είναι ότι ζαλίστηκε. Όμως το σκυλί τον καπάκωσε και τον κρατούσε με το στόμα και τα πόδια γιατί τσίριζε. Τον άρπαξα και προσπαθούσα να τον κρατήσω γερά, μη μου φύγει και με το φόβο μη με δαγκώσει, γιατί είχα ακούσει ότι γρατζουνάει και δαγκώνει.

Με τις φωνές του μαζεύτηκαν και οι άλλοι κυνηγοί και κάναμε σχέδια να τον φέρουμε πίσω ζωντανό, μιας που δεν είχε στο σώμα σκάγια. Ήλθε και ο Λευτέρης μου πήρε το λαγό από τα χέρια τον κοπάνησε και το σκότωσε και με άρχισε στις Χρήστο- Παναγίες. Τσαντίστηκα. Μου ‘ρθε να του δώσω μια γροθιά στα μούτρα. Οι άλλοι απορημένοι τον ρωτήσανε γιατί το έκανε. Ή απάντηση ήταν ότι ερχόταν προς τα εκεί και θα τον έβγαζε ο σκύλος του. Το τι άκουσε από τους άλλους δεν περιγράφεται. Εγώ από τότε όταν ήταν μαζί μας άλλαζα βουνό. Εκείνη την ημέρα ο μόνος που είχε κάτι ήμουν εγώ. Όλοι ήταν άδειοι. Τότε μου κόλλησαν το παρατσούκλι "ο λαγοφάγος".

Πέρασαν δυο χρόνια να ξανά δω λαγό και όχι με αυτή την παρέα . Το βράδυ στο σπίτι έγινε χαρά μεγάλη. Ό λαγός έγινε στιφάδο Καλεσμένος και ο θείος από την Καλογρέζα, που καμάρωνε γιατί ήμουν μαθητής του. Τη επόμενη εβδομάδα, παρέα εγώ και ο πατέρας πήγαμε το σκύλο στον κτηνίατρο Ιπποκράτη Σαβούρα . αυτός μου είπε ότι το σκυλί είχε αρρωστήσει από μόρβα και ότι του είχε αφήσει αυτό το κουσούρι. Συμπτωματικά αυτός τον είχε περιθάλψει. Με διαβεβαίωσε ότι δεν έχει πρόβλημα στη μύτη, αλλά το τρέμουλο δεν θα περάσει. Ίσως να λιγόστευε με τον καιρό και με την άσκηση. Πράγματι έτσι έγινε. Ό σκύλος εμβολιάστηκε έβγαλε ταυτότητα και είχε το δικαίωμα να μπαίνει στα αστικά, στα υπεραστικά λεωφορεία κάτω από το τελευταίο κάθισμα και φορώντας φίμωτρο. Επίσης στον ηλεκτρικό, στη σκευοφόρο. Πλήρωνε δε μισό εισιτήριο.

Περιττό να πω ότι αναβαθμίσθηκε και δεν κοιμόταν πια έξω, αλλά σε ένα χαλάκι μπροστά στο κρεβάτι μου. Το 1966 το καλοκαίρι παρουσιάστηκα στον Άραξο. Το σκυλί δεν μπορούσε να μείνει στην Αθήνα και το στείλαμε στο θείο στο Λαύριο, που είχε χώρο. Το Σεπτέμβριο ένας φίλος του κυνηγός το ζήτησε να πάει για κυνήγι απέναντι στη Μακρόνησο. Από ότι μου είπε μετά, έκανε ένα τσουβάλι ορτύκια και ο σκύλος τα έπιανε ζωντανά. (υπερβολικό βέβαια, αλλά το ορτύκι το γνώριζε). Μου έγραψε ένα γράμμα ότι θέλει να τον αγοράσει. Αρνήθηκα. Μετά λίγο καιρό πήρα άλλο γράμμα από το θείο ότι το σκυλί το σκότωσε αυτοκίνητο στον άσφαλτο. Πιστεύω ότι το κλέψανε. Ο θείος δεν θα το έδινε σε καμιά περίπτωση, γιατί με αγαπούσε σαν παιδί του. Μια που αυτός δεν είχε.

ΥΓ. προσπάθησα όσο μπορούσα πιο λιτά γίνεται να σας τα περιγράψω. Εκείνο που θέλω να σας βεβαιώσω είναι ότι δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής και ψέματος.

Μπίζνες Καλά Οργανωμένες...

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ "ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΗΣ"---ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ "ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ" ΜΕΛΟΣ ΜΚΟ...

Το Σάββατο το πρωΐ πηγαίνοντας να πάρω τον ηλεκτρικό, διαπίστωσα ότι έφθανε μέχρι ενός σημείου λόγω έργων στις γραμμές. Μας έδωσαν κατεύθυνση για κάποιο λεωφορείο όπου θα μας εξυπηρετούσε αλλά πριν προλάβω να επιβιβαστώ, άκουσα να με καλούν με το όνομά μου και γύρισα.
Είδα μία γνωστή μου κοπέλα που είχα να τη δω περίπου τρία χρόνια. Οδηγούσε ένα αρκετά ακριβό αυτοκίνητο, με κάλεσε να μπω μέσα αφού με ρώτησε πού πηγαίνω και εφ όσον ήταν η διαδρομή που θα ακολουθούσε κι εκείνη.

Γνωρίζοντας το οξύ οικονομικό της πρόβλημα, με ξάφνιασε το αυτοκίνητό της και η άνεση της. Μου είπε ότι έχει πιάσει μια «πολύ καλή και εξαιρετικά καλοπληρωμένη δουλειά » και ότι άλλαξε και σπίτι. Μου είπε ότι μένει σε ένα ακριβό προάστιο, πράγμα το οποίο με ξάφνιασε επειδή ήξερα ότι έμενε σε ένα νοικιασμένο μικρό σπιτάκι σε υποβαθμισμένη περιοχή και τα έβγαζε πολύ δύσκολα πέρα, μεγαλώνοντας μόνη της ένα παιδί, μάλλον «αγνώστου πατρός» με τη βοήθεια των γονιών της από την επαρχία. Επιπλέον μη έχοντας τυπικά προσόντα, ήταν μακροχρόνια άνεργη. Έβρισκε κακοπληρωμένες δουλειές και για μικρό χρονικό διάστημα.
Το φάσμα της ανεργίας ήταν περισσότερο απειλητικό από ποτέ, όταν γνώρισε ανθρώπους που τη σώσανε.
Τη ρώτησα που δουλεύει, δυσκολεύτηκε πολύ να μου απαντήσει, έκανε έναν πρόλογο σχετικό με κάποιες οικογένειες μεταναστών που είχαν βοηθήσει κάποτε κάποιοι κοινοί μας γνωστοί (κάποτε πριν πολλά χρόνια όταν η παράνομη μετανάστευση δεν είχε εξελιχθεί σε μάστιγα), λέγοντας μου ότι εκείνη αυτό το έκανε «επάγγελμα».
Η απάντηση ήταν αυτή που υποψιαζόμουνα: Μέσω κάποιου γνωστού, επειδή τα κυκλώματα είναι πολύ κλειστά, βρήκε δουλειά σε ΜΚΟ! Εκεί οφείλει και τη σημερινή οικονομική της άνεση! Της κολλάνε και ένσημα επίσης!
Τη ρώτησα τι ακριβώς κάνει στη νέα της δουλειά και μου απάντησε ότι εργάζεται για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, υπερασπίζονται λαθρομετανάστες, ό,τι και να έχουν κάνει και σε συνεργασία με άλλη ΜΚΟ προσπαθούν να τους βγάλουν έγγραφα ασύλου ακόμα και σε αυτούς που δεν δικαιούνται άσυλο!!!!! Απίστευτο αλλά αληθινό!!! Σκοπός τους είναι να μένουν όσο γίνεται περισσότεροι λαθραίοι μετανάστες στην Ελλάδα γι αυτό κινούν τα νήματα προς κάθε κατεύθυνση για να μην απευλάνονται!!! Γιατί έτσι η χρηματοδότηση μεγαλώνει όσο μεγαλώνει το κύρος της ΜΚΟ.!!! Τη ρώτησα από πού βρίσκονται αυτοί οι οικονομικοί πόροι και μου απάντησε ότι δεν ξέρει αυτή, μόνο «τα μεγάλα κεφάλια» της κάθε ΜΚΟ. Τη ρώτησα πόσοι εργάζονται σε αυτή την επιχείρηση και μου απάντησε ότι δεν είναι πολλοί γιατί δεν συμφέρει να πληρώνει η ΜΚΟ πολλούς, έτσι θα μειωθούν και οι δικές τους απολαβές. Στην απορία μου «πώς συγκεντρώνουν κόσμο» για να προβάλλουν τις απαιτήσεις τους» απάντησε γελώντας:
«Ποιος κόσμος; Μόνο κάποιοι χαζοί έρχονται που πιστεύουν ότι πραγματικά καταπιέζονται οι παράνομοι μετανάστες. Έχουμε δημοσιογραφική κάλυψη κι έτσι μπορεί να ακουστούν τα αιτήματά μας.»!
Ρώτησα αν δουλεύουν για λογαρισμό τους και οικονομικοί μετανάστες που διαμένουν στην Ελλάδα και μου απάντησε καταφατικά, όχι μόνο εκεί αλλά και σε άλλες ΜΚΟ!
Μου είπε ότι εργάζεται για δυο - τρεις ώρες την ημέρα, αμοίβεται πάρα πολύ καλά, το μόνο το ότι έχει ένα μικρό μειονέκτημα η δουλειά αυτή: πρέπει να πηγαίνει σε επαρχίες, όπου της πούνε!!!
Με απορία ρώτησα που ακριβώς και τι κάνει και μου απάντησε ότι πηγαίνουν στη Μυτιλήνη, στον Έβρο, στα σύνορα με την Αλβανία και γενικά σε όσα μέρη συλλαμβάνουν παράνομους μετανάστες.
Την προηγούμενη εβδομάδα είχε πάει Πελοπόννησο για τις «ανάγκες» της δουλειάς της. Η δουλειά τους είναι να δημιουργούν κλίμα αρνητικό για την αστυνομία με σκοπό να μην μπορεί να κάνει τη δουλειά της όπως ορίζει ο νόμος και ταυτόχρονα κλίμα συμπάθειας προς τους λαθραίους μετανάστες.
Μου είπε και κάτι συγκλονιστικό:
Όποτε είναι εφικτό έχουν μαζί τους και άτομα που μιλάνε αραβικά και αυτά τα άτομα συνεννοούνται με τους λαθρομετανάστες και τους καθοδηγούν τι ακριβώς να κάνουν προκειμένου να αφεθούν ελεύθεροι. Αυτοί τους καθοδηγούν να δηλώνουν Παλαιστίνιοι!! Για να αιτήσουν άσυλο!

Όταν τελείωσε η εξομολόγηση τη ρώτησα αν έχει τύψεις απέναντι στη χώρα της και στο παιδί της το ίδιο, το οποίο όταν μεγαλώσει θα της καταλογίσει ευθύνες για την καταστροφή της Ελλάδας. Μου απάντησε ότι αν είχε κάποια άλλη σίγουρη δουλειά , δεν θα έμπλεκε με αυτούς. «Αλλά πρέπει κι εγώ κάπως να ζήσω».
Τη ρώτησα γιατί δεν αγωνίζεται για να απαλλαγεί η Ελλάδα από αυτή την πληγή που ονομάζεται λαθρομετανάστευση, να δημιουργηθεί σωστή μεταναστευτική πολιτική, ώστε αυτοί που θα μείνουν να ζουν και να εργάζονται σαν άνθρωποι με χαρτιά εργασίας και όχι ελληνική ιθαγένεια δια γεννήσεως και να υπάρχει δουλειά και για όλους τους Έλληνες πρωτίστως. Μου απάντησε ότι έχω απόλυτο δίκιο, αλλά δεν υπάρχει ΜΚΟ για δικαιώματα των Ελλήνων κι εκείνη μου επανέλαβε ότι «πρέπει κάπως να ζήσει».
Μου τόνισε ότι χάρη στη νέα της δουλειά ζει σε ένα προάστιο απαλλαγμένο από κάθε λογής περιθωριακούς και λαθρομετανάστες κι έτσι δεν κινδυνεύει καθημερινά όπως στο παλιό της σπίτι και το παιδί της θα μεγαλώσει με Ελληνόπουλα!!!!
Αυτό είναι και το πιο εξοργιστικό από όλα!
Με άφησε στον προορισμό μου με την παράκληση να μην αναφέρω πουθενά ό,τι είπαμε, ιδιαίτερα το όνομά της, το οποίο της υποσχέθηκα και συνέχισε ενώ εγώ είχα μείνει κάγκελο μετά από όλα αυτά, τα οποία ήξερα βέβαια, μέσα από τα ιστολόγια, αλλά πραγματικά είναι συγκλονιστικά όταν ακούς να τα λένε άνθρωποι που είναι μέσα στα πράγματα.


Τα συμπεράσματα από τη συνομιλία με το μέλος ΜΚΟ:
1) Πρέπει όλοι οι κάτοικοι της Μυτιλήνης, των νησιών, του Έβρου και όπου αλλού υπάρχει πρόβλημα, όταν βλέπουν άτομα να διαμαρτύρονται και να απειλούν για να υπερασπίζονται λαθρομετανάστες που ήρθαν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, να τους κυνηγάνε και να τους διώχνουν. Δεν είναι ντόπιοι, είναι άνθρωποι που κινούνται από την Αθήνα και από άλλες πόλεις και παριστάνουν ότι είναι μέλη τοπικών ανθρωπιστικών οργανώσεων, «ευαισθητοποιημένοι πολίτες». Αν τους πεις να πάνε να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των Ελλήνων που τους κλέβουν, τους βιάζουν, τους σκοτώνουν δεν πάνε πουθενά γιατί δεν πληρώνονται για κάτι τέτοιο από καμία ΜΚΟ.

2) Η αστυνομία να μην επιτρέπει την είσοδο σε ανθρώπους των ΜΚΟ μέσα στα κέντρα κράτησης. Δεν υπάρχει νομοθεσία που να τους το επιβάλλει και να μην το κάνουν για κανένα άλλο λόγο. Σε περίπτωση που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, να μην επιτρέπεται η παραμονή και κατ ιδίαν συνομιλία μεταξύ λαθραίων και μέλη ΜΚΟ, έστω κι αν είναι δικηγόροι στη μέση. Τους καθοδηγούν μιλώντας αραβικά τι ακριβώς να κάνουν για να παρουσιαστούν ως πρόσφυγες ενώ δεν είναι, επίσης τους καθοδηγούν να δημιουργούν προβλήματα στην αστυνομία και να βγαίνει η εικόνα του κακού και ρατσιστή αστυνομικού προς τα έξω και ταυτόχρονα η εικόνα του «δυστυχισμένου» μετανάστη από την άλλη.

3) Άμεση ανάγκη τα πατριωτικά σωματεία, οι Έλληνες οπουδήποτε και να βρίσκονται να κινητοποιηθούν για να κλείσουν οι ΜΚΟ γιατί εργάζονται για την καταστροφή της χώρας μας. Δεν φθάνει να σταματήσουν οι χρηματοδοτήσεις από το ελληνικό κράτος, πρέπει να κλείσουν, να τους αφαιρεθούν οι σφραγίδες, όπως έκανε στη Ρωσία ο Πούτιν, που μόλις αντιλήφθηκε το ρόλο τους, τις έκλεισε αμέσως και όχι μόνο αυτό. Ζήτησε κάτι σαν το δικό μας «πόθεν έσχες» για τα άτομα που δραστηριοποιούνταν μέσα σε αυτές, ιδιαίτερα στους δικηγόρους τους.

ΠΗΓΗ: Π.Ε.Φ.ΟΠ. foroum.

Έξι πιτσιρίκια από τη Λευκάδα μας δείχνουν τον τρόπο.

Αν και οι μέρες των γιορτών πέρασαν και η ειδησιογραφία καθημερινά μας προσπερνάει καθώς ο όγκος των ειδήσεων και των πληροφοριών είναι τεράστιος αξίζει να αναφερθούμε στα έξι υπέροχα πιτσιρίκια, από τεσσάρων έως οχτώ χρόνων, που ξαμολήθηκαν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στο κέντρο της Λευκάδας για να μαζέψουν χρήματα υπέρ των ζώων και να δώσουν έτσι το καλό παράδειγμα σε μικρούς και μεγάλους.

Η Τζωρτζίνα, ο Πέτρος, η Ελεάνα, η Πηνελόπη, ο Θεοδόσης και ο Γιάννης, παρέα με τα τριγωνάκια τους, έψαλλαν τα κάλαντα, πρώτα στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο κ. Αραβανή, μετά στον μητροπολίτη, κ. Θεόφιλο, στον βουλευτή, κ. Μαργέλη, στους κτηνίατρους κ. Σουρβίνο και κ. Καλό, σε κόσμο στην αγορά που με ενθουσιασμό αντιμετώπιζε τους μικρούς εθελοντές και τέλος, στην γιαγιά τους...

Μέχρι και το χαρτζιλίκι που θα έβγαζαν από την γιαγιά, το έριξαν στον κουμπαρά του Σωματείου Ζωόφιλων Λευκάδας! Η μικρή Πηνελοπίτσα μάλιστα, με όλο το θάρρος των τεσσάρων χρόνων της, βροντοφώναξε στον γελαστό μητροπολίτη κ. Θεόφιλο... «ήρθαμε να μας δόσεις χρήματα για να βοηθήσουμε τα ζώα!». Ούτε λίγο ούτε πολύ, τα μικρά ζουζούνια, μάζεψαν 250 ευρώ!

Μπράβο στα παιδιά τα οποία δίνουν παράδειγμα με την στάση τους, σε εποχές που το κέρδος έχει γίνει σκοπός σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Μπράβο και στους γονείς τους που στάθηκαν πλάι στους φιλόζωους του νησιού σε αυτήν την προσπάθεια και δούλεψαν και προσωπικά, διδάσκοντας στα μικρά τους τα κάλαντα και κάνοντας πολύωρες πρόβες…

Τα ζωάκια της Λευκάδας αν μιλούσαν θα τους έλεγαν ότι τα ευχαριστούν θερμά!

ΠΗΓΗ: www.newsbeast.gr

Αναμνήσεις... του κ.Βασίλη από την Άνδρο (Μέρος Δεύτερο και τρίτο) !!!

Αναμνήσεις συνέχεια

Κάθε πρώτη του μηνός είχα αγωνία μέχρι να φέρει ο ταχυδρόμος το περιοδικό. Κοιμόμουν και ξυπνούσα από τα όνειρα κυνηγετικών εξορμήσεων, που φυσικά δεν είχα ιδέα πως γίνονται. Ότι διάβαζα, το βράδυ το έβλεπα στον ύπνο μου με εμένα να πρωταγωνιστεί. Στο σπίτι είχα αρχίσει τη γρίνια να μου πάρουν ένα αεροβόλο, αλλά ούτε η μάνα ή ο πατέρας ήθελαν να ακούσουν κουβέντα. Έβαλα και εγώ τα μεγάλα μέσα. Το θείο από την Καλογρέζα. Αυτός είχε ένα γκρα ( με κινητό ουραίο ) μεταποιημένο σε κυνηγετικό. Του είχαν κόψει την κάνη και είχαν κολλήσει μια άλλη χωρίς ραβδώσεις. Έπαιρνε μέσα τους κάλυκες τους δικούς του, που όμως, είχαν τορνάρει τον πάτο και έβαζες καψούλι 5/45.
Κατάφερα τον θείο να μου το πουλήσει και να ψήσει τον πατέρα μου. Με τα πολλά και αφού ο θείος εγγυήθηκε ότι θα με έχει υπό την προστασία του, το όπλο αγοράστηκε έναντι 300 δραχμών.

Γέμιζα τους μεταλλικούς κάλυκες και για τάπες έκοβα με σγρόπια,, από χοντρό χαρτόνι. Έβγαζε φοβερές τουφεκιές, αρκεί να σημάδευες καλά, γιατί δεν είχε ρίγα. Μόνο ένα λούκι πίσω και μια τριγωνική ακίδα μπροστά.. καμιά φορά αν δεν εφάρμοζε σφιχτά η επάνω τάπα, άδειαζαν τα σκάγια στην τσέπη μου. Θήκη δεν είχα και για να το μεταφέρω στο τραίνο ή στα λεωφορεία το τύλιγα σε μια μπλε κόλλα από αυτές που ντύνουν τα τετράδια. Όσοι με έβλεπαν στις πέντε το πρωί στο δρόμο ή στα τραίνα με την τσάντα και το όπλο, με ρωτούσαν που πάω και εγώ απαντούσα φυσικά, κυνήγι. Χαμογελούσαν και μου εύχονταν. Άλλα χρόνια τότε. Δεν είχε ανακαλυφθεί η οικολογία. Άδεια φυσικά δεν υπήρχε, άλλα εκείνα τα χρόνια στα μικρά διαμετρήματα υπήρχε μια ανοχή και δεν υπήρχε η οπλοφοβία που υπάρχει σήμερα .Έτσι ποτέ δεν με σταμάτησαν για έλεγχο.

Στα 17, ο πατέρας μου με πήγε σε ένα ράφτη, εκεί στην πλατεία της Καλλιθέας και μου έραψε το πρώτο μου κουστούμι. Ένα πράσινο σκούρο με ρίγες. Κάποια στιγμή το κουστούμι λερώθηκε και χρειάστηκε καθαριστήριο. Απέναντι από το ράφτη στην πλατεία ήταν το καθαριστήριο του Βουζουναρά. Εκεί το πήγα για καθάρισμα και αφού είπαμε τα σχετικά και έμαθε ότι είχαμε το ίδιο όνομα, έκανα να φύγω. Όμως το αυτί μου έπιασε κάτι κουβέντες από δυο – τρεις που κάθονταν στις πολυθρόνες. Συζητούσαν για κυνήγι. Τους ρώτησα εάν μπορούσα να κάτσω μαζί τους να άκουω και φυσικά με δέχτηκαν με χαμόγελα. Από τότε το μαγαζί του Βουζουναρά έγινε το μόνιμο στέκι μου. Προπαντός τα σαββατόβραδα μετά τη δουλειά, πρώτα περνούσα από εκεί, να μάθω που θα πάνε και μετά πήγαινα σπίτι μου.

Το καλοκαίρι του '64 μου λεει ο κυρ- Βασίλης (έτσι τον έλεγα) ότι μόλις κλείσω τα 18 τον Ιούλιο, να βγάλω άδεια για να με πάρει μαζί του το Σεπτέμβρη για πέρδικες.. αυτό ήταν! Τα χαρτιά ετοιμάστηκαν σε μηδέν χρόνο και αυτός μου έβγαλε την άδεια, μια που ήταν στο συμβούλιο του συλλόγου της Καλλιθέας. Όμως υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Το τουφέκι που είχα δεν έκανε για πέρδικες. Έπρεπε να πάρω κανονικό όπλο. Τώρα; Πως το λένε στους γονείς; Έβαλα πάλι τα μεγάλα μέσα...τον κυρ- Βασίλη. Όμως ο πατέρας φοβόταν και ήταν ανένδοτος. Ο Σεπτέμβρης ζύγωνε και ήμουν χωρίς όπλο. Όμως υπήρχε και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Κανείς δεν μου έδινε όπλο με δόσεις, ήθελαν εγγυητή. Μόνο μετρητοίς. Που να βρεθούν οι 3800 δρχ. Τόσο έκανε ένα ισπανικό πλαγιόκαννο.

Ούτε το αφεντικό δεχόταν από το φόβο της μάνας μου, αλλά και από συμφέρον. Σου λεει, αν αυτός αρχίσει τα κυνήγια, δεν θα έρχεται τις Κυριακές για δουλειά ( τότε δουλεύαμε και τις Κυριακές). Αφού έχω γυρίσει όλα τα κυνηγο-μάγαζα. Αθηνών και Πειραιώς και κάποια υαλοπωλεία - που τότε στη βιτρίνα τους είχαν ένα-δυο δίκαννα – έχω φαει πόρτα από όλους. Σκέτη απελπισία και ζυγώνει η μέρα αναχώρησης. Το επόμενο Σάββατο φεύγουμε για Αντίκυρα και είμαι χωρίς όπλο. Ξανά για το μαγαζί του Χατζηκουλούκη. Την πρώτη φορά, τον είδα πιο συγκαταβατικό, αλλά η πόρτα...πόρτα.

Η μισή ντροπή δική του, που λεει η παροιμία . Αυτή τη φορά στο μαγαζί δεν είναι ο Αργύρης, είναι ο Παναγιώτης. Στην τσέπη έχω 800 δραχμές, μαζεμένες φράγκο-φράγκο, από υπερωρίες και Κυριακές. Μπαίνω μέσα και πριν προλάβει να με ρωτήσει τι θέλω, παίρνω βαθιά ανάσα και του λεω. Θέλω αυτό το δίκαννο, εχω 800 δραχμές για προκαταβολή, δεν έχω εγγυητή, κανένας δεν μου δίνει όπλο, το άλλο Σάββατο φεύγουν να πάνε για πέρδικες και εάν δεν έχω όπλο δεν θα με πάρουν μαζί. Είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Αυτός έβαλε τα γέλια , με έκοψε από πάνω μέχρι κάτω και με ρώτησε: "θα τα πληρώνεις τα γραμμάτια;" - "σου ορκίζομαι, νηστικός θα μείνω, τα γραμμάτια θα πληρωθούν!"

Έβγαλε το όπλο και μου το έδωσε. Στην αρχή δεν το πίστευα. Λεω πλάκα μου κάνει. Όταν όμως τον είδα να το βάζει στο κουτί και να φτιάχνει τα γραμμάτια, τότε κόντευε να μου φύγει η καρδιά. Στο γυρισμό για το σπίτι δεν πατούσα στο χώμα. Τώρα πως το βάζουν μέσα; Ευτυχώς το κρεβάτι μου ήταν πίσω από το παράθυρο του δρόμου. Το άνοιξα και το έχωσα κάτω από το κρεβάτι. συνεχίζεται...ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: http://cazador1.blogspot.com/

Δασικοί χάρτες.

Εχουν μπλοκάρει από τις ενστάσεις.

Στις ενστάσεις έχουν µπλοκάρει οι δασικοί χάρτες. «Δεν περιµέναµε ότι θα συναντούσαµε τόσο πολλές ενστάσεις και αντιδράσεις από συµφέροντα που πλήττονται», υποστηρίζουν πηγές του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιµατικής Αλλαγής.

Οπως σηµειώνουν, οι µεγάλες εκτάσεις για τις οποίες έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον για επενδύσεις είναι κατά κύριο λόγο εκτός σχεδίου. Ετσι, αν οι επενδυτές δεν ξέρουν ποιες περιοχές θεωρούνται «δάσος» και ποιες δασικές ή οικοδοµήσιµες, κανένα σχέδιο δεν προχωρά, ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται τα αυθαίρετα. Σύµφωνα µε τις ίδιες πηγές από το υπουργείο Περιβάλλοντος, ειδικά για περιοχές που βρίσκονται στα όρια οικισµών υπάρχει πολύ µεγάλη ευθύνη της Πολιτείας αφού – σε πολλές περιπτώσεις, όπως αναφέρουν– από τις Πολεοδοµίες «δεν δίνονται µε σαφήνεια τα όρια». Οπως εξηγούν, υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι Υπηρεσίες εκδίδουν οικοδοµικές άδειες «µε επιφύλαξη», πράγµα που σηµαίνει ότι «δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να γνωρίζουν τα όρια των οικισµών και τη γενικότερη οικιστική νοµοθεσία».

Εκτός χρονοδιαγράµµατος.
Το αποτέλεσµα είναι – σύµφωνα πάντα µε πηγές του ΥΠΕΚΑ – ότι δεν µπορεί να εκπληρωθεί στο σύνολό της η δέσµευση του υπουργείου, από τον περασµένο Ιούλιο, να αποκτήσουν µέχρι το τέλος τού 2010 δασικούς χάρτες εννιά περιοχές της Αττικής: Πεντέλη, Νέα Πεντέλη, Σταµάτα, Νέα Μάκρη, Κηφισιά, Ανθούσα, Αγιος Στέφανος, Μαραθώνας και Φυλή. Η βασικότερη ένσταση που προβάλλεται (στις περισσότερες περιπτώσεις)είναι ότι η περιοχή δεν είναι δασική αλλά αγρόκτηµα – κάτι που, αν γίνει δεκτό, αλλάζει δραµατικά τους όρους δόµησης. Μέχρι στιγµής έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία – και αναµένεται να εξεταστούν οι ενστάσεις που θα υποβληθούν µέσα σε διάστηµα 45 ηµερών –για τους δασικούς χάρτες σε Μαραθώνα, Πεντέλη και Νέα Πεντέλη.

Ηδη έχει νοικιαστεί χώρος στον Ιππόδροµο για να γίνει η ανάρτηση και να ακολουθήσει η διαδικασία των ενστάσεων. Η πιο «δύσκολη» περιοχή θεωρείται από τις Υπηρεσίες του υπουργείου ο Μαραθώνας, επειδή περιλαµβάνει τις περισσότερες καµένες εκτάσεις.

Για τις υπόλοιπες έξι περιοχές θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλοι τρεις µήνες, ενώ θα απαιτηθεί τουλάχιστον µία πενταετία για να αποκτήσουν δασικούς χάρτες και οι υπόλοιπες περιοχές της χώρας.

Οι αυθαίρετοι οικισµοί.
Με τους δασικούς χάρτες το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιµατικής Αλλαγής επιχειρεί στενό µαρκάρισµα στους αυθαίρετους οικισµούς που ξεφυτρώνουν µέσα στα δάση, περιορίζοντας µε την καταγραφή τού εναποµείναντος πράσινου τη δυνατότητα επέκτασής τους. Σε ό,τι αφορά ωστόσο τους ήδη υπάρχοντες αυθαίρετους οικισµούς, από το ΥΠΕΚΑ δεν ανοίγουν – προς τοπαρόν τουλάχιστον – τα χαρτιά τους σχετικά µε το ποια µέτρα προτίθενται να πάρουν. Αφήνουν όµως ανοιχτό το ενδεχόµενο να επιβληθούν κυρώσεις σε όσους έκαναν τα στραβά µάτια στο χτίσιµο αυθαιρέτων, ενώ ρίχνουν το µπαλάκι στις Περιφέρειες για τις κατεδαφίσεις, λέγοντας πως «υπάρχει ένας νόµος που δεν εφαρµόζεται».

Για τα µεµονωµένα αυθαίρετα, από το ΥΠΕΚΑ παραδέχονται ότι δέχονται ασφυκτικές πιέσεις για τακτοποίηση, ωστόσο, όπως λένε, το τελευταίο διάστηµα στο υπουργείο Οικονοµικών έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν µπορεί να προχωρήσει τέτοια ρύθµιση από το Συµβούλιο της Επικρατείας.

ΠΗΓΗ: www.tovima.gr
===================================================

Η green Τίνα καίγεται ως άλλος Φοίνικας, σιδηροδέσμια των ισχυρών συμφερόντων που λυμαίνονται το περιβάλλον. Χαμένη πρασινοσκουφίτσα στα δαιδαλώδη δασικά μονοπάτια, παίζοντας κρυφτό με τους κακούς λύκους.

Η αποτελεσματικότητα της ίδιας και των επιτελών του ΠΕΚΑ, αρχίζει και τελειώνει με την επιβολή απαγορεύσεων κυνηγίου σε όλη την επικράτεια την οποία, καλά καλά, δεν γνωρίζει και που θα χρειαστεί άλλα 5 χρόνια (!) να την μάθει. Μια ακόμα τυχερή του ΛΟΤΤΟ που…δεν ξέρει τι έχει και που όταν το μάθει, θα το έχει χάσει!

Ένας απλός - περαστικός εξυπηρετητής των ΜκΟ και όλων όσων έλπιζαν σε μια κουφή και στραβή ηγεσία του ΥΠΕΚΑ. Το απαύγασμα της ανικανότητας και της πελατειακής σχέσης!

Δεινόν τό γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον…!

Από παιδιά μπλέξαμε μαζί στην ίδια την παρέα. Τα ίδια γούστα, τα ίδια χόμπι, ίδια κεφάλια αγύριστα!
Όταν ακόμα τα κεφάλια μας ήταν δασύτριχα. Ο Αντώνης, ο Κυριάκος κι εγώ. Βέβαια του Κυριάκου η κεφάλα επιμένει να μην λέει να μαδήσει, αλλά ένα ξέφωτο στο βάθος το βλέπεις. Μερόνυχτα ολόκληρα κάναμε σπονδές στον Διόνυσο, αδειάζοντας τις μπουκάλες από το χύμα ούζο του μπάρμπα Σιδερή στο Κίνι και την άλλη μέρα στην δουλειά, με το κεφάλι σαν 14αρα τηλεόραση από τον πονοκέφαλο!

Ο ένας στο εργοστάσιο του Καρέλα, ο άλλος στην οικοδομή κι εγώ στο συνεργείο. Ο Αντώνης να κοιμάται πάνω στα βαμβάκια, ο Κυριάκος να κουβαλάει τον ντενεκέ την λάσπη, λες και πήγαινε τον επιτάφιο κι εγώ, γονυπετής να ρίχνω έναν υπνάκο στα κλεφτά. Στηρίζοντας το κεφάλι μου σε καμιά σέλα μηχανής, την ώρα που άλλαζα λάδια.

Κυνήγι στο βουνό και στην πλατεία του νησιού, ψαρέματα αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι στα Λαζαρέτα τρώγοντας για μεζέ, το τυρί για τους σαργούς, μηχανάκια φτιαγμένα και πέρα βρέχει. Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Έτσι ανέμελα μπήκαμε στο λούκι, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς.

«Πάμε για καμιά τσίχλα την Κυριακή;» Ρώτησα. Όλοι στις επάλξεις, όλοι δήλωσαν παρών και έσο έτοιμος. Ήρθε το ξημέρωμα της Κυριακής και ο ένας μετά τον άλλον, πάρκαρε το αυτοκίνητο στο αυτοσχέδιο πάρκινγκ του Αργευτού. Τα όπλα στην πλάτη και δρόμο για το καρτέρι, μην τύχει και μας το πιάσουν. Κυριακή γαρ (που λέει και κάποιος φίλος) και ο κόσμος ψάχνει τρόπο να αποδράσει από τα δεσμά του μνημονίου, να ψυχαναλυθεί μόνος του με τον πλέον υγιέστερο και αποτελεσματικότερο τρόπο.

Η μικρή ανηφοριά άρχισε να βγάζει τα «ελαττώματα» του καθενός στην φόρα. «Το πόδι μου μ’ έχει ταράξει», «Η μέση μου με πονάει», «Το χέρι μου δεν με άφησε να κοιμηθώ όλο το βράδυ» κτλ κτλ Περισσότερο με ουρά υπερηλίκων στο ΙΚΑ μοιάζαμε, παρά με ευθυτενείς και λεβέντες κυνηγούς! Ο καφές, τα μπισκότα κανέλας και το καλαμπούρι στο καρτέρι, δάμασε το λαχάνιασμα που μας είχε κάνει να ανασαίνουμε σαν τρακτέρ. «Πάω να κάτσω απέναντι, έρχεται κόσμος και δεν θα βρω καρτέρι» είπα.

«Εγώ δεν κουνάω από δω» είπε ο Αντώνης. Ο Κυριάκος του χαμογέλασε υπονοώντας, ότι θα του έκανε παρέα. Ήταν η ώρα να σκάσει η βόμβα! «Δεν μου έχει έτοιμα και τα γυαλιά ο οπτικός, έχω αστιγματισμό» συνέχισε το κουμπαράκι μου, μισοκλείνοντας τα μάτια. «Κι εγώ, από τότε που μου μπήκε το γρέζι στο μάτι, βλέπω μια σκιά από τα αριστερά» συμπλήρωσε ο άλλος και οι δυο μαζί, γύρισαν και με κοιτούσαν. Εγώ λες και έβλεπα τα χαλάσματα της Βουλής μετά από την είσοδο απεργών, άρπαξα το τουφέκι μου και το έβαλα στα πόδια μονολογώντας «Ρε ένα μάτσο χάλια έχετε γίνει, πάρετε ένα ακορντεόν και αφήστε τις τσίχλες για όσους μπορούν και για όσους βλέπουν, αόμματος!». Σαν φυσικό επόμενο, ήταν να εισπράξω τις, καθόλου ευγενικές, ευχές τους και χαιρετισμούς με ανοιχτά όλα τα δάχτυλα.

Η πολλά υποσχόμενη μέρα ξημέρωσε και οι τσίχλες χυθήκαν στους αιθέρες και ήταν πολλές! Οι τουφεκιές έπεφταν ασταμάτητα για αρκετή ώρα. Κανείς από τα καρτέρια μας δεν έβγαινε να μαζέψει τα θηράματα, αφού δεν έπεφταν! Από δυο συμπαθητικά, τυφλά γερόντια δεν περίμενα κάτι άλλο. Εγώ όμως; Ο αρτιμελής; Αυτός που βλέπει σαν κουκουβάγια; Ο μικρότερος της παρέας; Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί δεν πέφτουν;

Σαν να μου φαινόταν ότι τα χέρια μου δεν ήταν αρκετά γρήγορα όπως παλιά. Τα μάτια μου ήθελαν περισσότερο φως για να δουλέψουν και τ’ αυτιά μου, δεν έπιαναν τον ήχο της τσίχλας στο χιλιόμετρο όπως συνήθιζαν.
«Τι έγινε πιτσιρικά;» με ρώτησε κάποιος από τους δυο. «Ρε με κολλήσατε, γερόντια» απάντησα. «Καλά να πάθεις, για να μην έχεις μεγάλη γλώσσα».

Τα πόδια μας αργά, μας γύριζαν πίσω στα αμάξια…άπραγους! «Εμείς δεν είμαστε κυνηγοί. Οι δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα είμαστε, η χαρά του Αγγελέτου» είπα, βρίζοντας μαζί την ατυχία μας.
«Δεινόν το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον Νικόλα» απάντησε κάποιος δεν ξέρω ποιος, ίσως να μου φάνηκε!

Δεν θα γεράσω ποτέ στην ψυχή μου εγώ ρε! Πάντα θα νιώθω αυτός ο πιτσιρικάς, που αλώνιζε τα κακοτράχαλα της Σύρας. Πάντα στο μυαλό μου θα σμίγω με τους φίλους, για κυνήγι, κουβέντα, καμάκι και βόλτα με τις μηχανές!

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΚΥΝΗΓΙ" του Ελεύθερου Τύπου στις 5/12/11

Πες την κι ας πέσει χάμω!

Έχουμε συνηθίσει (!) τις Άγιες μέρες, να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας, ακόμα και για τα μάτια, ευχές. Ευχές για υγεία, ευημερία, μακροημέρευση, οικονομική ευμάρεια κτλ κτλ.

Στο σινάφι μας ευχόμαστε για καλά κυνήγια, πολλά θηράματα και ασφάλεια.

Από τις καλύτερες έως τις χειρότερες. Από τις καθημερινά ενημερωμένες έως τις λιγότερο, οι ιστοσελίδες αναγράφουν ευχές για τα Χριστούγεννα και το νέο έτος.

ΚΑΜΙΑ ιστοσελίδα από αυτές των κυνηγετικών μας Οργανώσεων σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, δεν μπήκε στην διαδικασία και στον κόπο να ευχηθεί στα μέλη χρόνια πολλά, και του χρόνου, καλή χρονιά κτλ. Φυσικά δεν ξέρω και κρατώ επιφυλάξεις, μήπως και έκαναν την έκπληξη και ευχήθηκαν δια αλληλογραφίας! Για φαντάσου 230,000 ευχετήριες κάρτες, ή μάλλον 229,999 γιατί εγώ δεν έλαβα, της unicef! Τα εμβόλια που θα αγόραζαν θα έφταναν όχι μόνο για τα παιδιά της μαύρης ηπείρου, αλλά και για ολόκληρο το ζωικό της Βασίλειο!

Γουρουνιά να το πω; Χεστήκαμε να το πω; Ή μήπως πίσω από αυτή την κίνηση κρύβεται η αβεβαιότητα του αύριο; Μήπως μας προετοιμάζουν έμμεσα για το μέλλον, χωρίς αύριο, του κυνηγίου; Αν είναι έτσι, με τι καρδιά να μας πουν «και του χρόνου» ή ακόμα χειρότερα «χρόνια πολλά»

Μια ευχή είναι αυτή, πες την κι ας πέσει χάμω Πρόεδρε!

Τα παιδιά και τα μάτια σας!

Η γρίπη των χοίρων μας έρχεται από …Κίμωλο και Κάλυμνο!

Κτυπά κυρίως τον παιδικό πληθυσμό.


Στη νησιωτική Ελλάδα ενέσκηψαν τα πρώτα κρούσματα της νέας γρίπης.

Έπειτα από την… δεκεμβριανή επέλαση του ιού Η1Ν1 στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη, στις ευρωπαϊκές χώρες όπου καταγράφεται νέα γρίπη συγκαταλέγεται πλέον και η χώρα μας.

Σύμφωνα με πληροφορίες που έχει το protothema.gr, δεκάδες κρούσματα γριπώδους συνδρομής έχουν εμφανιστεί στην Κίμωλο και την Κάλυμνο, ωστόσο μέχρι στιγμής έχουν επιβεβαιωθεί τέσσερα εξ αυτών ότι οφείλονται στον ιό Η1Ν1.

Στο Κέντρο Ελέγχου Λοιμώξεων και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΛΠΝΟ) έχει σημάνει από τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου συναγερμός καθώς το δίκτυο Κέντρων Υγείας - Περιφερειακών Ιατρείων ενημέρωσε για δεκάδες περιστατικά γρίπης. Η εργαστηριακή ανάλυση κλινικών δειγμάτων έδειξε ταυτοποίηση του ιού Η1Ν1 σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις.

Μάλιστα, στην Κάλυμνο ο ιός Η1Ν1 έχει «χτυπήσει» κυρίως τον παιδικό πληθυσμό.

Το «ξύπνημα» του ιού Η1Ν1 και στη χώρα μας ήταν θέμα… ημερών. Οι επιστήμονες μετρούσαν αντίστροφα τον… περασμένο χρόνο για την έναρξη της περιόδου της εποχικής γρίπης η οποία εφέτος κυριαρχείται από το στέλεχος Η1Ν1.

Όπως είχε τονίσει μιλώντας στο protothema.gr, ο επίκουρος καθηγητής Παθολογίας-Λοιμώξεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Σωτήρης Τσιόδρας, «η διαχρονική παρακολούθηση του νοσήματος στην Ελλάδα δείχνει ότι η δραστηριότητα της εποχικής γρίπης συνήθως αρχίζει να αυξάνει τον Ιανουάριο, ενώ κορυφώνεται τους μήνες Φεβρουάριο – Μάρτιο. Εξαίρεση αποτέλεσε η περσινή περίοδος λόγω της κυκλοφορίας του πανδημικού στελέχους».

ΠΗΓΗ: www.protothema.gr

Νέο τεύχος Τύπος Κυνήγι.

-Σπάστε το "ρόδι" με παπιά!

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί αύριο Τετάρτη 5/1/11 και κάθε Τετάρτη, με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Αναμνήσεις... του κ.Βασίλη από την Άνδρο !!!

Προσπαθώντας να καταλάβω το μένος ορισμένων «οικολόγων - καναπεδολόγων» για το κυνήγι, μου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από την εποχή που το γνώρισα. Πώς να τους δώσω να καταλάβουν ότι το κυνήγι είναι συναίσθημα και δυστυχώς τα συναισθήματα δεν περιγράφονται . Όσο και αν προσπαθείς. Οι πιο πολλοί νομίζουν, ότι κυνήγι είναι να
πάρεις ένα όπλο και να βγεις να σκοτώνεις ότι βρεθεί μπροστά σου. Πόσο λάθος κάνουν.

Κυνήγι είναι η συνάρτηση πολλών διαφορετικών πραγμάτων και ενεργειών. Αγωνία, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, απογοήτευση, ελπίδα, εναλλάσσονται διαδοχικά σε δευτερόλεπτα. Εκτός αυτού έχει εικόνες , πολλές εικόνες. Έχει μυρωδιές, πολλές μυρωδιές. Έχει τον ήλιο, τη συννεφιά, το πούσι, τη βροχή, το χιόνι, το κρύο, τη ζέστη. Έχει κάποιες ιδιαίτερες στιγμές τόσο υπερβολικές, που στα μάτια των άλλων φαντάζουν τρομερά ψέματα. Έχει τον κίνδυνο. Όσοι τα έχουν ζήσει και τα ζουν καταλαβαίνουν τι λεω. Δεν τα γράφω για να πείσω κανένα.

Δεν με ενδιαφέρει εξάλλου. Για αυτό θα μείνω μόνο στην απλή και λιτή περιγραφή, για το πώς ξεκίνησα εγώ.. Ήταν το 1960, σε ηλικία 14 χρονών, όταν με έπαιρνε πότε-πότε, τις Κυριακές, ένας μπάρμπας μου να πάμε για τσίχλες και κοτσύφια στου Μακρυκώστα
το κτήμα, μετά το σταθμό του νέου Ηρακλείου προς Μαρούσι. Εκεί σήμερα είναι σχολές. Φυσικά αυτοκίνητο δεν υπήρχε και από την Καλογρέζα, το κόβαμε με τα πόδια. Εγώ ήμουν ο μόνιμος τσαντατζής και απολάμβανα μόνο την θεωρία του κυνηγίου. Πέρασε ένας
χρόνος για να μου δώσει να ρίξω μια τουφεκιά σε ένα καθιστό κοτσύφι. Εποχή που το φυσίγγι μέτραγε και περιθώρια για σπατάλες δεν υπήρχαν.

Τα Χριστούγεννα του 1962 έχω πάει στους παππούδες στο χωριό. Ένα ορεινό χωριό, το όνομα του Τουρλάδα, πάνω από την Κλειτορία. Τότε την λέγανε Μαζεΐκα. Με το που μπήκα στο σπίτι, το μάτι έπεσε στο δίκαννο με τα κοκόρια που κρεμόταν από την κρεμάστρα.
Ως συνήθως στην επαρχία τα όπλα κρέμονταν ή από καρφί στο τοίχο ή στην κρεμάστρα με τα ρούχα. Αμέσως άρχισε το κόλλημα στον θείο, για το πότε θα πάμε κυνήγι. Ο θείος λόγω ηλικίας, είχε τις επιφυλάξεις του, αλλά εγώ τον έπεισα ότι ο άλλος θείος, στην Αθήνα, με έχει κάνει πρωταθλητή. Έτσι ανήμερα Χριστούγεννα και ενώ όλο το χωριό θα πήγαινε στην εκκλησία, εμείς θα πηγαίναμε για φάσες.

Περιττό να πω πως την παραμονή το βράδυ, εγώ δεν έκλεισα μάτι. Άσε που είχα σηκωθεί μια ώρα νωρίτερα, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και έκοβα βόλτες.
Αφού πήραμε ένα πλήρες πρωινό, τσάι του βουνού και μαύρο ψωμί, ο θείος με κατατόπισε, για το που θα πάω, που θα κάτσω και τι θα κάνω άμα δω τις φάσες. Μου έδωσε πέντε-έξη φυσίγγια και το κοκοροντούφεκο. Αυτός είχε πάρει δανεικό από άλλο θείο, ένα καινούργιο δίκαννο και βέβαια δεν με άφηνε ούτε να το ακουμπήσω. Πάνω από το χωριό υπήρχε και υπάρχει ακόμα, ένα μικρό δάσος με πανύψηλες βελανιδιές .

Εγώ θα πήγαινα στην μια άκρη και ο θείος στην άλλη. Θα έπιανα το καρτέρι και θα καθόμουν ακίνητος, να μη με πάρουν χαμπάρι οι φάσες. Αυτές ήταν οι διαταγές
και βέβαια, τις βαράμε καθιστές, μη χάσουμε κανένα φυσίγγι. Το πούσι ήταν πυκνό αλλά εγώ ήξερα τα μέρη και μετά από δέκα λεπτά και κόντρα στον ανήφορο, έφτασα. Συνήθως όταν ξημέρωνε το πούσι διαλυόταν σιγά-σιγά. Έχω βάλει πλάτη ένα βράχο και επιβλέπω γύρω-γύρω σαν περισκόπιο υποβρυχίου. Πράγματι μαζί με το ξημέρωμα άρχισε να κάνει κάποια κενά ή ομίχλη και τότε μπρος στα μάτια μου παρουσιάστηκε το μεγαλείο της φύσης. Μια εικόνα που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου μέχρι σήμερα ζωντανή και θα μείνει όσο ζω. Ας έχουν περάσει σαράντα οκτώ χρόνια.

Το χωριό κάτω από τα πόδια μου, με τις καμινάδες να καπνίζουν προς τον ουρανό και ήχοι διάφοροι, σκόρπιοι, από τα ζώα. Μια κατσίκα να βελάζει, ένας κόκορας να λαλεί, κάποιο γουρουνάκι να γρυλίζει, ένα γαϊδούρι σιγοντάριζε κι αυτό στον ήχο τις καμπάνας από την εκκλησία . Παράλληλα μυρωδιές, πολλές μυρωδιές, από την πρωινή υγρασία, ανακατεμένες με την μυρωδιά του καμένου ξύλου. Η εικόνα να χάνεται μέσα στο πούσι και να ξανά παρουσιάζεται στα κενά. Εγώ έχω ξεχάσει το σκοπό που ανέβηκα εκεί και κάθομαι ακίνητος, χαζεύοντας, ούτε ξέρω πόση ώρα. Θεέ μου το μεγαλείο σου. Εκεί πήρα την - μεγάλη - απόφαση. Θα γίνω κυνηγός. Κάποια στιγμή που διαλύθηκε ή ομίχλη αποφάσισα να κουνηθώ.

Ένα κοπάδι φάσες καμιά δεκαριά πουλιά πέταξαν και έφυγαν. Ούτε που πρόλαβα να σηκώσω όπλο. Είχαν έλθει αθόρυβα μέσα στην ομίχλη και καθόντουσαν καμιά εικοσαριά μέτρα μακριά μου. Αλλά και θόρυβο να κάνανε εγώ είχα χαζέψει, δεν θα τις άκουγα. Στο γυρισμό έφαγα και κατσάδα από το θείο. Μετά δυο ημέρες, στο καφενείο, στα Μαζέικα, περιμένω το λεωφορείο για Αθήνα. Μπροστά μου, επάνω στο τραπέζι, ακουμπισμένα τα « Κυνηγετικά Νέα ». Τι ήταν αυτό. Τι όπλα, τι ιστορίες.

Δεύτερο χαστούκι. Την άλλη ημέρα στην Αθήνα έψαχνα στα περίπτερα της γειτονιάς. Τον επόμενο μήνα γράφτηκα συνδρομητής. Ήμουν ίσως ο μικρότερος συνδρομητής που είχε το περιοδικό. Μετά άρχισε η βόλτα στα οπλοπωλεία. Που με έχανες, που με έβρισκες, κολλημένος στις βιτρίνες με τις ώρες.
Εκείνος ο Καλκατζάκος είχε βαρεθεί να με βλέπει. Ότι καινούριο έβλεπα στη βιτρίνα του έμπαινα και ρώταγα. Συνεχίζεται ...

ΠΗΓΗ: http://cazador1.blogspot.com

Άλλο ένα ζαρκάδι νεκρό.

Το δεύτερο θύμα των λαθροθήρων σε 20 μέρες.

Άλλο ένα υγιέστατο αρσενικό ζαρκάδι έγινε στόχος άγνωστων λαθροθήρων, που ωστόσο δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το «έργο» τους αφού το νεκρό ζώο βρέθηκε αμέσως από υπαλλήλους του Δασαρχείου Κόνιτσας και θηροφύλακες της περιοχής. Ήταν το δεύτερο θηλαστικό του είδους που σκοτώνεται από λαθροκυνηγούς μέσα σε 20 ημέρες.

Το προστατευόμενο ζώο ήταν ηλικίας δυόμισι χρόνων, ζύγιζε 17 κιλά και ήταν υγιέστατο. Οι αρμόδιοι το βρήκαν μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα που ανέφερε ότι κειτόταν σε μικρή απόσταση από τη γέφυρα της Κλειδωνιάς, κοντά στην όχθη του Βοϊδομάτη. Σε μικρή απόσταση εντοπίστηκε μία παρέα κυνηγών που είχαν στήσει καρτέρι για αγριογούρουνα, αλλά αρνήθηκαν κάθε σχέση με το σκοτωμένο ζαρκάδι.

Για την υπόθεση ενημερώθηκε ο εισαγγελέας να κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά σε βάρος των υπευθύνων. Ωστόσο, το άτυχο ζώο μεταφέρθηκε στο δημόσιο κτηνιατρείο της Κόνιτσας και, μετά την εξέτασή του, το νόστιμο αλλά απαγορευμένο κρέας του βγήκε σε πλειστηριασμό! Τελικά, πουλήθηκε για 250 ευρώ!

Στις 9 Δεκεμβρίου είχε συλληφθεί ένας ηλικιωμένος κυνηγός με το όπλο του ζεστό και το αυτοκίνητό του δίπλα πάνω από ένα νεκρό ζαρκάδι από το χωριό Πίτσι της Σπερχειάδας και οδηγήθηκε στον εισαγγελέα.

ΠΗΓΗ: www.newsbeast.gr

Κάλαντα Κυνηγετικού Συλλόγου Σίφνου 2011

Τα Κάλαντα της Σίφνου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της κοινωνίας του νησιού σε βάθος χρόνου.
Τα κάλαντα αποτελούν ένα παλιό έθιμο του νησιού με ιδιαίτερους στίχους διαφορετικούς από τα συνηθισμένα κάλαντα που ψέλνουν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.
Πρώτα απ' όλα διαβάζονται είτε τραγουδιούνται την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς από παιδιά, νέους, Συλλόγους και Επιτροπές του νησιού συνοδευόμενα πολλές φορές από βιολί κ λαούτο.

Το περιεχόμενό τους ποικίλει ανάλογα. Περιγράφουν τη ζωή, τις προσδοκίες του καθενός, τα προβλήματα της κοινωνίας κ πολλά άλλα.
π.χ. Τα κάλαντα που αφορούν τις εκκλησίες της Σίφνου έχουν περιεχόμενο που αφορά το έργο των επιτρόπων των εκκλησιών καθώς και τα έργα που πρέπει να γίνουν για τη συντήρησή τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει κ με τα κάλαντα των τοπικών συλλόγων. π.χ. Κάλαντα Κυνηγετικού Συλλόγου Σίφνου που περιγράφουν τα έργα, τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες καθώς και ευχές για το νέο έτος.

Τέλος τα κάλαντα γράφονται από ντόπιους στιχουργούς.
Ένας από αυτούς είναι κ ο κύριος Γεωργούλης Κ. Γεώργιος όπου την περίοδο των εορτών συνθέτει δεκάδες κάλαντα σε νέους, μαθητές, συλλόγους κτλ.
Αντώνης Κορακής
Γενικός Γραμματέας Κυνηγετικού Συλλόγου Σίφνου.

•Στης Σίφνου μας τις κορυφές
στα ρέματα στις παρυφές
φτερουγίσματα και ήχοι
κι απ’ τους κυνηγούς οι στίχοι.

•Κάθε γωνιά μια ομορφιά
η φύση μας μια ζωγραφιά
πέρδικες που κελαηδούνε
τσίχλες, φασιανοί πετούνε.

•Ο Σύλλογος πρωτοπορεί
με επιδοτήσεις προχωρεί
φτιάξαν μέχρι κι εκτροφείο
κι οργανώσανε γραφείο.

•Κι έτσι όποιος επιθυμεί
του συμβουλίου είναι τιμή
να τον εξυπηρετήσει
κι ότι θέλει να ρωτήσει.

•Σε όλους είναι αρεστοί
στο είδος τους ξεχωριστοί
έργο έχουν εκπληρώσει
και θηράματα έχουν σώσει.

•Χρειάζεται εθελοντισμός
που είναι για τα μέλη μας θεσμός
να δουλεύουμε με τρόπο
να φροντίζουμε τον τόπο.

•Τα μονοπάτια οι εκκλησιές
και όλες οι τοποθεσιές
θεν και αυτά κάποιο να τρέχει
και στα δύσκολα ν’ αντέχει.

•Οι σκίνοι και οι φασκομηλιές
μέχρι και οι κάμποι κι οι ελιές
όλη η γη φρεσκοσκαμμένη
και με βίκο είναι σπαρμένη.

•Νερό, ποτίστρες και τροφή
μια σωστή καταγραφή
για να υπάρξει ισορροπία
και σε όλα θεραπεία.

•Με την καινούργια τη χρονιά
να σβήσουμε την παγωνιά
να χαρίσουμε γαλήνη
κάθε πόνο ν’ απαλύνει.

•Της Σίφνου μας οι κυνηγοί
από την ευλογημένη γη
να’ χουμε όλοι καλό βόλι
και στην οικουμένη όλη.
Και του χρόνου

Χρόνια Πολλά – Καλή Χρονιά
Στιχουργός: Γιώργος Κ. Γεωργούλης

Γιορτές, παράδοση και ζώα. Δημοσιεύθηκε στις 29/12/2010 στο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου Κυνήγι.

"Νοικοκυριό" σημαίνει να είναι όλα τακτοποιημένα, μαζεμένα, εν τάξει. Να υπάρχει μια ρέγουλα και να μην γίνεται τίποτα, ερήμην των οικοδεσποτών. Αυτοί οι ορισμοί ανήκουν την εποχή του γνωστού ρητού «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».

Εκείνη την εποχή λοιπόν, αν παρατηρήσουμε παλιές αγροικίες σε ολόκληρη την Ελληνική ύπαιθρο, θα διαπιστώσουμε ότι δίπλα ακριβώς στο σπίτι, μεσώτοιχα πολλές φορές, ήταν χτισμένος ο στάβλος. Το δωμάτιο που καμιά φορά, είχε και μεσόπορτα και οδηγούσε στο σπίτι (!) και που φιλοξενούσε το ζωικό κεφάλαιο της οικογένειας. Κι αυτό, από την μια για να υπάρχει πλήρης έλεγχος τους χειμερινούς μήνες, όπου το χιόνι σκέπαζε τα πάντα και από την άλλη, για να μην αναγκάζεται ο σπιτονοικοκύρης να βγαίνει εκτός της οικίας του το βράδυ, όταν κάποιο ζώο γεννούσε. Αυτά ήταν το βιος του!


Η αγελάδες που χάριζαν το κρέας και το γάλα. Ένα γαϊδουράκι που έβαζε κυριολεκτικά πλάτη στα βάρη. Αιγοπρόβατα και πολλά άλλα είδη του οικόσιτου ζωικού βασιλείου, είχαν από τότε άμεση και άρρηκτη σχέση με τον άνθρωπο. Ήταν μέλη της οικογένειας με όλες τις τιμές και δόξες. Τα σιτηρά στην θημωνιά, υπολογίζονταν και προορίζονταν για όλους. Εκεί μέσα, στην θημωνιά, κάπου χωμένο σε ένα σημείο της οροφής, ήταν κρυμμένο ένα όπλο. Ένα μονό ή διπλό, ανάλογα το βαλάντιο του καθενός. Ένα ακόμα εργαλείο, που εξασφάλιζε τροφή για την οικογένεια. Ακόμα και στις μέρες μας σε αναπαλαιώσεις ή κατεδαφίσεις, βρίσκονται αρκετά ξεχασμένα.

Τα σκυλιά ήταν στην αυλή ελεύθερα, για να διώχνουν τα αγρίμια και τους ανεπιθύμητους επισκέπτες.
Ολόκληρη η οικογένεια, τόσο αυτοί που περπατούσαν όρθιοι, όσο και αυτοί που βάδιζαν στα τέσσερα, τις γιορτινές ημέρες μοιραζόντουσαν την Θεία Χάρη. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ζώα ήταν παρόντα στην γέννηση του μικρού Ιησού, παίζοντας καθοριστικό ρόλο εκείνο το κρύο βράδυ στην Βηθλεέμ.

Το βράδυ την Ανάστασης, πρώτα η πόρτα του στάβλου σταυρώνονταν με το Άγιο Φως και μετά του σπιτιού. Η εξάρτηση από τα ζωντανά ήταν μεγάλη και άμεση. Αν όλα αυτά ήταν καλά, και οι υπόλοιποι θα ήταν καλά
Ήταν η αιτία που θα έμεναν νηστικοί, ή που χορτάτοι θα χαλάρωναν καθισμένοι δίπλα στη θέρμη του τζακιού, ακούγοντας ιστορίες από τον παππού και την γιαγιά. Μέχρι σήμερα υπάρχουν παραδόσεις που τηρούνται, με άμεσα εμπλεκόμενα τα ζώα.

Την πρωτοχρονιά θεωρείται μεγάλη καλοτυχία να κάνει ποδαρικό ένα σκυλί. Να κάτσει με την υπόλοιπη οικογένεια και να χαρεί την θαλπωρή του ζεστού χώρου. Να φάει μαζί τους και να γαληνέψει η ψυχή του, κουνώντας την ουρά και χαμηλώνοντας τ’ αυτιά από ευχαρίστηση κι ευγνωμοσύνη. Η Ελληνική παράδοση, είναι γεμάτη και από δοξασίες. Μια τέτοια δοξασία, θέλει την ανατολή μιας μέρας, μιας βδομάδας, ενός μήνα και φυσικά ενός έτους, να την ζούμε με τους καλύτερους οιωνούς, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την καλή συνέχεια.

Εμείς οι κυνηγοί λοιπόν, ως άλλοι τυχοδιώκτες, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μακριά από το βουνό την μέρα της Πρωτοχρονιάς. Αρματωμένοι και αγκαλιασμένοι με τους τετράποδους φίλους μας, τα σκυλιά.

Οι κυνηγοί, είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι και μια ακόμα επέκταση της Ελληνικής παράδοσης και υπαίθρου, θα μείνουμε εκτός από το έθιμο της από κοινού υποδοχής, με τα σκυλιά μας, του νέου έτους; Πάρτε όλοι τα Πόϊντερ, τα Σέττερ, Κούρτζχααρ, Ντράχτχααρ, Επανιέλ, Γιούρα κτλ και βάλτε τα στον ντορό του νέου έτους. Κλαφουνίστε τον καινούριο χρόνο, για να μας πάει καλά.

Καλή χρονιά με υγεία σε όλους μας.

Κάλιο αργά, παρά ποτέ!

Νέο τεύχος Τύπος Κυνήγι



Καλή κυνηγετική χρονιά με υγεία και ασφάλεια!

Μαχόμενο περιοδικό για μαχόμενους αναγνώστες. Κυκλοφορεί κάθε Τετάρτη, με τον Ελεύθερο Τύπο. Αν σέβεστε την κυνηγετική σας υπόσταση, μην το χάσετε!

Ο κάπρος. Σύμβολο δύναμης, τύχης και γονιμότητας. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Ελεύθερου Τύπου "Κυνήγι" την Τετάρτη 22/12/2010

Ο πληθυσμός της χώρας μας που έχει την χαρά να ζει στην περιφέρεια, έχει και την τύχη να μεγαλώνει μέσα στην φύση. Εκεί οι νόμοι είναι άλλοι, εκτός από αυτούς, τους έγγραφους, της πολιτείας, υπάρχουν και άγραφοι. Δεν τους μαθαίνεις σε σχολειά, δεν στους λέει κανείς. Περνούν στο DNA σου με τον θηλασμό, από το γάλα της μάνας σου. Σου τις ακουμπά γλυκά στην ψυχή σου, το βλέμμα του πατέρα σου. Ένας από αυτούς τους άγραφους νόμους, είναι και ο σεβασμός στην ιεραρχία της φύσης. Σεβασμό στα δέντρα που σου παίρνουν το κάματο της μέρας, στα ποτάμια που σε ξεδιψούν το καλοκαίρι και ζωντανεύουν την γη σου. Σεβασμό στα πουλιά και τ’ αγρίμια του δάσους, που σου κάνουν παρέα και σε θρέφουν.

Ο καθένας εκεί, στην ύπαιθρο, έχει την θέση που του πρέπει. Μια θέση που ο Πλάστης έχει δώσει μετά από πολύ σκέψη. Μοίρασε την τράπουλα της ζωής κι ο καθένας πήρε το φύλλο του. Τον Ρήγα της τράπουλας αυτής, πήρε ο κυνηγός κι ακολουθεί ο κάπρος με Βαλέ. Το τριχωτό είναι ένα θήραμα που, ανεξαρτήτως μεγέθους, χαρίζει μεγάλες συγκινήσεις και έχει ξεχωριστή θέση στις προτιμήσεις όλων των κυνηγών. Ο κάπρος όμως είναι η υπέρτατη πρόκληση. Το κυνήγι του κάπρου είναι μια γιγαντομαχία. Είναι μια αναμέτρηση κορυφής, στην πυραμίδα της ιεραρχίας, είναι η μάχη των μαχών. Σε αυτή την αναμέτρηση, αποδίδουν τα δέοντα αμφότερες οι πλευρές. Τιμή και δόξα στον κάπρο από τον κυνηγό, που χάνει εξ αιτίας του πολλά κιλά ιδρώτα, ακόμα και την ζωή του, ψάχνοντας στο κατόπι τα χνάρια του. Υποκλίνεται το θεριό σ’ αυτόν που τον στριμώχνει με μια κίνηση ματ! Για να κυνηγήσεις κάπρο, πρέπει να ξέρεις να χάνεις, μα πολύ περισσότερο να κερδίζεις. Η νίκη επί του κάπρου, επιβάλει σεβασμό και ταπεινοφροσύνη.

Η ίδια φιλοσοφία υπάρχει και στα οικόσιτα γουρούνια. Εκεί η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη, αλλά οι τιμές δεν αλλάζουν δράμι. Οι ικανότητες, το μυαλό και η δύναμη του γουρουνιού, δεν χωρούν αμφισβήτηση και αμφιβολία. Τα επιβλητικά 300 – 400 κιλά ενός γουρουνιού, που με ένα τίναγμα του κεφαλιού του μπορούν να σου αλλάξουν το μέλλον, εκτιμούνται δεόντως από τον αφέντη. Οι τιμές που αποδίδονται είναι μεγάλες. Τα χοιροσφάγια είναι γιορτή και μαζεύουν ολόκληρες οικογένειες, για να ξεπροβοδίσουν την ψυχή του κάπρου. Καλότυχο το σπιτικό που μεγαλώνει κάπρο στο κελί του. Καλότυχος ο νοικοκύρης, η νοικοκυρά και τα παιδιά τους. Σύμβολο γονιμότητας, λόγω της πολύδυμης κύησης.

Τα χοιροσφάγια έχουν την τιμητική τους τον χειμώνα. Μετά τον Νοέμβρη και κοντά στα Χριστούγεννα, οι κάπροι ξαπλώνουν ο ένας μετά τον άλλον στο παγωμένο χώμα. Η φωνή τους, ωδή στον Πλάστη που τους είχε χαραγμένη πορεία. Χαρίζουν τα καλούδια τους σ’ αυτούς που τους μεγάλωσαν και τους καλόθρεψαν. Ήρθε η σειρά τους να ανταποδώσουν την φιλοξενία!
Το σύμβολο της τύχης και της γονιμότητας, δεν απομυθοποιείται μετά τον θάνατο του ζώου. Το δυνατό ακρορίνιο τους, κρέμεται σε μια γωνιά της αυλής στην αγροικία. Σύμβολο δύναμης, διώχνει τα κακά πνεύματα.

Αυτός που θα επιλέξει ο νοικοκύρης για να σφάξει τον κάπρο, είναι ο καλύτερος, ο πρώτος των σφαγέων της περιοχής. Πρέπει ο κάπρος να μην βασανιστεί. Πρέπει να έχει το τέλος που του ταιριάζει, το τέλος που αξίζει σε έναν δυνατό. Γονατίζει ο άντρας πάνω στον τράχηλο του ζώου κάνοντας τον σταυρό του. Εξαγνίζει το σώμα του για να δεχθεί την δύναμη του κάπρου, που θα ξεχυθεί με όλη της την λύσσα! Μια καίρια και καθοριστική κίνηση, βυθίζει την κοφτερή λάμα στον λαιμό του ζώου και η ψυχή του βγαίνει με μιας από την μικρή τρύπα.

Η ομήγυρης, που συνήθως αποτελείται από 4 -5 άτομα, πάλλεται καθώς προσπαθεί, τάχα μου, να τιθασεύσει το θεριό. Η σκυτάλη παραδίνεται σε αυτούς, που ξέρουν καλά την τέχνη του τεμαχισμού.
Μόνο ένας κυνηγός, μπορεί να καταλάβει την ιερότητα της στιγμής και όσοι έχουν αξιωθεί να σεβαστούν ένα γουρούνι, είναι κυνηγοί με κάππα κεφαλαίο!